Ξυπνώ,ανοίγω τον
υπολογιστή,πάω να ρίξώ λίγο νερό στα μούτρα μου.Ανοίγω τις πόρτες,το τσάι είναι
έτοιμο.Ησυχία στη γειτονιά,ηλιόλουστη μέρα,είναι Κυριακή.Κάθομαι στο
γραφείο,ίντερνετ..."ΠΕΘΑΝΕ Ο ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ".Μπουνιά στο στομάχι.Και
στεναχώρια.Γιατί δεν πρόλαβα να τον δώ μια φορά live.Να μου τραγουδήσει το
αγαπημένο μου "Μάτια μου".
Ένα χρόνο μετά και ενω έχει προηγηθεί τους τελευταίους μήνες
ένας..καλλιτεχνικός χορός του Ζαλόγγου όπου κάθε λίγο σε Ελλάδα και
εξωτερικό,φεύγουν προσωπικότητες που μ άρεσαν πάρα πολύ η' και που γνώρισα μετά
το θανατό τους όπως για παράδειγμα, ο Lucio Dalla.Άκουγα για πρώτη φορά επί
ώρες τραγούδια του,φίλη μου που βρίσκεται για erasmus εκεί να μου λέει πως 2
μέρες τώρα ο γείτονας δεν έχει σταματήσει να παίζει στο σαξόφωνο Lucio
Dalla,και διάβασα τόσα για αυτόν ώστε να ήθελα να είμαι κι εγώ εκεί. http://www.sport-fm.gr/article/537553
Έχουν προηγηθεί όλα αυτά λοιπόν,και ξημερώνει ξανά η 17 Απρίλη.Πάλι η
ίδια διαδικάσια.Πάνω που πετυχαίνω ένα κείμενο για τον ένα χρόνο απο τον θάνατο
του Παπάζογλου,διαβάζω πρώτο σχόλιο απο κατω.."ισχύει αυτό για το
Μητροπάνο;Είναι επιβεβαιωμένο;".Λίγα δευτερόλεπτα ακόμα χρειάστηκαν για να
επιβεβαιωθεί.Πρόλαβα να τον δώ μια φορά,πέρυσι σε μια συναυλία όπου τραγούδησε
για 1-1:30 ωρα.Είχα πάθει πλάκα με το πόσο πολύ..τα "ζούσε" τα
κομμάτια που έλεγε,το πάθος που έβγαζε.Δεν το περίμενα σε τέτοια ηλικία και ενω
είχε προηγηθεί τόσο σοβαρό πρόβλημα υγείας.Τον παρακολουθούσα με θαυμασμό να τα
δίνει όλα στο "Αλίμονο" και να κοιταζόμαστε με τον φίλο μου που
είχαμε πάει μαζί γεμάτοι έκπληξη με την απίστευτη ερμηνεία του στο
"Άκου".Θυμάμαι να έχω τις μαύρες μου ένα βράδυ,να παίρνω το
αυτοκίνητο για μια βόλτα και να με συντροφεύει το.."Απόψε θα
θελα".Θυμάμαι να μαστε στο αυτοκίνητο ενός φίλο 4 άτομα,στο χωριό,η ώρα να
ναι δύο-τρείς και γυρνώντας απο μια παραλία μετά απο μπύρες σουβλάκια και
συζήτηση,να...τον συνοδεύουμε όλοι μαζί με τις αγριοφωνάρες μας στο
"Αλίμονο" που έβγαινε..πιεσμένο και βραχνό απο μια κασέτα,μες στην
ερημιά και τα σκοτάδια.Θυμάμαι την πρώτη φορά που άκουσα το "Πλανώδιο
Τσίρκο,το "Μάνα που ζώ"..
Σε
μια τέτοια δύσκολη εποχή, την κοπανάνε ένας ένας βιαστικά και μας
αφήνουν..παρεά με το σκουπιδαριό και τη σαπίλα.
ακριβώς αυτό λέω κι εγώ..
ΑπάντησηΔιαγραφή