Τρίτη 17 Απριλίου 2012

Θα μείνει κανείς;


   Ξυπνώ,ανοίγω τον υπολογιστή,πάω να ρίξώ λίγο νερό στα μούτρα μου.Ανοίγω τις πόρτες,το τσάι είναι έτοιμο.Ησυχία στη γειτονιά,ηλιόλουστη μέρα,είναι Κυριακή.Κάθομαι στο γραφείο,ίντερνετ..."ΠΕΘΑΝΕ Ο ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ".Μπουνιά στο στομάχι.Και στεναχώρια.Γιατί δεν πρόλαβα να τον δώ μια φορά live.Να μου τραγουδήσει το αγαπημένο μου "Μάτια μου".

   Ένα χρόνο μετά και ενω έχει προηγηθεί τους τελευταίους μήνες ένας..καλλιτεχνικός χορός του Ζαλόγγου όπου κάθε λίγο σε Ελλάδα και εξωτερικό,φεύγουν προσωπικότητες που μ άρεσαν πάρα πολύ η' και που γνώρισα μετά το θανατό τους όπως για παράδειγμα, ο Lucio Dalla.Άκουγα για πρώτη φορά επί ώρες τραγούδια του,φίλη μου που βρίσκεται για erasmus εκεί να μου λέει πως 2 μέρες τώρα ο γείτονας δεν έχει σταματήσει να παίζει στο σαξόφωνο Lucio Dalla,και διάβασα τόσα για αυτόν ώστε να ήθελα να είμαι κι εγώ εκεί. http://www.sport-fm.gr/article/537553

   Έχουν προηγηθεί όλα αυτά λοιπόν,και ξημερώνει ξανά η 17 Απρίλη.Πάλι η ίδια διαδικάσια.Πάνω που πετυχαίνω ένα κείμενο για τον ένα χρόνο απο τον θάνατο του Παπάζογλου,διαβάζω πρώτο σχόλιο απο κατω.."ισχύει αυτό για το Μητροπάνο;Είναι επιβεβαιωμένο;".Λίγα δευτερόλεπτα ακόμα χρειάστηκαν για να επιβεβαιωθεί.Πρόλαβα να τον δώ μια φορά,πέρυσι σε μια συναυλία όπου τραγούδησε για 1-1:30 ωρα.Είχα πάθει πλάκα με το πόσο πολύ..τα "ζούσε" τα κομμάτια που έλεγε,το πάθος που έβγαζε.Δεν το περίμενα σε τέτοια ηλικία και ενω είχε προηγηθεί τόσο σοβαρό πρόβλημα υγείας.Τον παρακολουθούσα με θαυμασμό να τα δίνει όλα στο "Αλίμονο" και να κοιταζόμαστε με τον φίλο μου που είχαμε πάει μαζί γεμάτοι έκπληξη με την απίστευτη ερμηνεία του στο "Άκου".Θυμάμαι να έχω τις μαύρες μου ένα βράδυ,να παίρνω το αυτοκίνητο για μια βόλτα και να με συντροφεύει το.."Απόψε θα θελα".Θυμάμαι να μαστε στο αυτοκίνητο ενός φίλο 4 άτομα,στο χωριό,η ώρα να ναι δύο-τρείς και γυρνώντας απο μια παραλία μετά απο μπύρες σουβλάκια και συζήτηση,να...τον συνοδεύουμε όλοι μαζί με τις αγριοφωνάρες μας στο "Αλίμονο" που έβγαινε..πιεσμένο και βραχνό απο μια κασέτα,μες στην ερημιά και τα σκοτάδια.Θυμάμαι την πρώτη φορά που άκουσα το "Πλανώδιο Τσίρκο,το "Μάνα που ζώ"..

  Σε μια τέτοια δύσκολη εποχή, την κοπανάνε ένας ένας βιαστικά και μας αφήνουν..παρεά με το σκουπιδαριό και τη σαπίλα.




Τετάρτη 11 Απριλίου 2012

Πόσο ταινιάρα μπορεί να είναι το shawshank redemption;

    Είχα να κάτσω στον καναπέ τόσες ώρες πάρα πολύ καιρό.Μα πάρα πολύ καιρό.Τόσα χρόνια το..παράπονο μου ήταν πως ο καναπές δεν ήταν απέναντι απο την τηλεόραση.ΣτραβολαίμιαζεςΠεράσανε τα χρόνια,μεγάλωσα κι εγώ..αλλάξαμε σαλόνι.Και απο τότε..στο 99% των περιπτώσεων,μόνο για να δω μπάλα και μπάσκετ αράζω στον καναπέ.
   Την ταινία αυτή,την είχα πρωτοδεί πριν δύο περίπου χρόνια,την είχα νοικιάσει.(ναί είμαι απο αυτούς τους..περίεργους που ακόμα νοικιάζουν).Μ άρεσε πάρα πολύ.Υπάρχει ένα κριτήριο για τις ταινίες.Θα την ξαναέβλεπες;Αυτή την ερώτηση κάνω πάντα στον εαυτό όταν αρχίζουν να πέφτουν οι τίτλοι.Ε,η συγκεκριμένη είναι απο αυτές που μέχρι τα γεράματα θα την έχω δεί διψήφιο αριθμό φορών πιστεύω.Όπως και το "Αmerican History",το "Prestige",το "das Experiment", "Οι μέρες της αφθονίας σας είναι μετρημένες", "Raging bull", "Taxi driver", "Pulp fiction".."Kουρδιστο Πορτοκάλι", "Οδύσσεια του Διαστήματος"..και μερικές ακόμα.Όλες αυτές οι ταινίες που επιτυγχάνουν σε αυτό το κριτήριο,το πετυχαίνουν διότι με το τέλος τους, σου αφήνουν κάποιο συναίσθημα,κάποια σκέψη,σου αφήνουν κάτι.Δεν ήταν απλά ένα δίωρο που..πέρασε ευχάριστα,με γέλιο και..οκ,καλά ήτανε,πάμε να τσιμπισουμε κάτι τώρα.ΟΧΙ.
   Η συγκεκριμένη λοιπόν ταινία,με γέμισε, γαλήνη και ελπίδα.Πολλές όμορφες,ανθρώπινες αληθινές σκηνές.Πολλές απλές και αιχμηρές ατάκες.Πράξεις που θα θέλαμε να τις κάνουμε και εμείς στη ζωή μας(απο τις επικότερες κινηματογραφικές σκηνές αυτή όπου ο Άντι τσιτώνει τα μεγάφωνα της φυλακής,για να ακουστεί κλασσική μουσική και ενω εκείνος έχει.."φύγει" απο τις φυλακές,ταξιδεύει σε άλλους κόσμους,ακολουθώντας τη μελωδία,αδιαφορώντας για τα πάντα γύρω του).Η ταινία αποπνέει "ζεστασία",συντροφικότητα,δύναμη,πίστη και..ελπίδα("hope is a good thing).Ενέργεια.Γιατί στην τελική.."αν δεν πίασεις τη ζωή απο τα κέρατα,θα σε πιάσει αυτη"






Y.Γ Καλό ταξίδι σε όσους φύγουν αυτές τις μέρες.Και στο ίδιο μέρος να πηγαίνουμε ξανά,στο χωρίο,στο εξοχικό,το ταξίδι απο μόνο του μας μεταδίδει ένα αίσθημα ελεθερίας.Χαράς,ξεγνοισιάς.Πώς το λεγέ ο Φρίμαν στο τέλος ταινίας;"Αυτή η ελευθερία που σε κάνει να στριφογυρίζεις απο τη χαρά σου,όταν ξεκινάς ένα ταξίδι στο άγνωστο,με απροσδιόριστη έκβαση".Ε,κάτι τέτοιο,στο περίπου.











































Παρασκευή 6 Απριλίου 2012

Διαφορά εκπαίδευσης-Παιδείας

Τι μπορεί να ακούσει κανείς σε ένα μάθημα Διεθνές Μάρκετινγκ...


Εκπαίδευση.Education.Educato ρήμα στα λατινικά.Δηλαδή,αποτυπώνω.Αποτυπώνω γνώση,σαν να γράφω πάνω στο χαρτί.Συσσωρεύω,συγκεντρώνω γνώσεις,ικανότητες.Τις εφαρμόζω και τις μεταβιβάζω.

Παιδεία.Έχει μέσα της τη λέξη παιδί.Δηλαδή,να μην σταματήσω ποτέ να σκέφτομαι σαν παιδί.Δηλαδή χωρίς παρωπίδες,ανοιχτά,με απορίες,δίχως κονσερβοποιημένη γνώση.Οι γνώσεις άλλωστε είναι μέσα μας,σε όλους μας.Όπως έλεγε ο Σωκράτης.Για αυτό σε Πανεπιστήμια της Αμερικής φέρνουν ανθρώπους άσχετων ειδικοτήτων(χορογράφους πχ)να μιλήσουν σε επίδοξους επιχειρηματίες.Για να πάρουν ιδέες,να ακούσουν τρόπους επίλυσης προβλημάτων και σε αυτές τις δραστηριότητες,για να δουλέψει η φαντασία και η δημιουργικότητα.

Αυτά.Όσο περνάει ο καιρός με στεναχωρεί που τελειώνει η σχολή.Ευτυχώς, θα χρωστάω μερικά μαθήματα και του χρόνου.