Είχα να κάτσω στον καναπέ τόσες ώρες πάρα πολύ καιρό.Μα πάρα πολύ καιρό.Τόσα χρόνια το..παράπονο μου ήταν πως ο καναπές δεν ήταν απέναντι απο την τηλεόραση.ΣτραβολαίμιαζεςΠεράσανε τα χρόνια,μεγάλωσα κι εγώ..αλλάξαμε σαλόνι.Και απο τότε..στο 99% των περιπτώσεων,μόνο για να δω μπάλα και μπάσκετ αράζω στον καναπέ.
Την ταινία αυτή,την είχα πρωτοδεί πριν δύο περίπου χρόνια,την είχα νοικιάσει.(ναί είμαι απο αυτούς τους..περίεργους που ακόμα νοικιάζουν).Μ άρεσε πάρα πολύ.Υπάρχει ένα κριτήριο για τις ταινίες.Θα την ξαναέβλεπες;Αυτή την ερώτηση κάνω πάντα στον εαυτό όταν αρχίζουν να πέφτουν οι τίτλοι.Ε,η συγκεκριμένη είναι απο αυτές που μέχρι τα γεράματα θα την έχω δεί διψήφιο αριθμό φορών πιστεύω.Όπως και το "Αmerican History",το "Prestige",το "das Experiment", "Οι μέρες της αφθονίας σας είναι μετρημένες", "Raging bull", "Taxi driver", "Pulp fiction".."Kουρδιστο Πορτοκάλι", "Οδύσσεια του Διαστήματος"..και μερικές ακόμα.Όλες αυτές οι ταινίες που επιτυγχάνουν σε αυτό το κριτήριο,το πετυχαίνουν διότι με το τέλος τους, σου αφήνουν κάποιο συναίσθημα,κάποια σκέψη,σου αφήνουν κάτι.Δεν ήταν απλά ένα δίωρο που..πέρασε ευχάριστα,με γέλιο και..οκ,καλά ήτανε,πάμε να τσιμπισουμε κάτι τώρα.ΟΧΙ.
Η συγκεκριμένη λοιπόν ταινία,με γέμισε, γαλήνη και ελπίδα.Πολλές όμορφες,ανθρώπινες αληθινές σκηνές.Πολλές απλές και αιχμηρές ατάκες.Πράξεις που θα θέλαμε να τις κάνουμε και εμείς στη ζωή μας(απο τις επικότερες κινηματογραφικές σκηνές αυτή όπου ο Άντι τσιτώνει τα μεγάφωνα της φυλακής,για να ακουστεί κλασσική μουσική και ενω εκείνος έχει.."φύγει" απο τις φυλακές,ταξιδεύει σε άλλους κόσμους,ακολουθώντας τη μελωδία,αδιαφορώντας για τα πάντα γύρω του).Η ταινία αποπνέει "ζεστασία",συντροφικότητα,δύναμη,πίστη και..ελπίδα("hope is a good thing).Ενέργεια.Γιατί στην τελική.."αν δεν πίασεις τη ζωή απο τα κέρατα,θα σε πιάσει αυτη"
Την ταινία αυτή,την είχα πρωτοδεί πριν δύο περίπου χρόνια,την είχα νοικιάσει.(ναί είμαι απο αυτούς τους..περίεργους που ακόμα νοικιάζουν).Μ άρεσε πάρα πολύ.Υπάρχει ένα κριτήριο για τις ταινίες.Θα την ξαναέβλεπες;Αυτή την ερώτηση κάνω πάντα στον εαυτό όταν αρχίζουν να πέφτουν οι τίτλοι.Ε,η συγκεκριμένη είναι απο αυτές που μέχρι τα γεράματα θα την έχω δεί διψήφιο αριθμό φορών πιστεύω.Όπως και το "Αmerican History",το "Prestige",το "das Experiment", "Οι μέρες της αφθονίας σας είναι μετρημένες", "Raging bull", "Taxi driver", "Pulp fiction".."Kουρδιστο Πορτοκάλι", "Οδύσσεια του Διαστήματος"..και μερικές ακόμα.Όλες αυτές οι ταινίες που επιτυγχάνουν σε αυτό το κριτήριο,το πετυχαίνουν διότι με το τέλος τους, σου αφήνουν κάποιο συναίσθημα,κάποια σκέψη,σου αφήνουν κάτι.Δεν ήταν απλά ένα δίωρο που..πέρασε ευχάριστα,με γέλιο και..οκ,καλά ήτανε,πάμε να τσιμπισουμε κάτι τώρα.ΟΧΙ.
Η συγκεκριμένη λοιπόν ταινία,με γέμισε, γαλήνη και ελπίδα.Πολλές όμορφες,ανθρώπινες αληθινές σκηνές.Πολλές απλές και αιχμηρές ατάκες.Πράξεις που θα θέλαμε να τις κάνουμε και εμείς στη ζωή μας(απο τις επικότερες κινηματογραφικές σκηνές αυτή όπου ο Άντι τσιτώνει τα μεγάφωνα της φυλακής,για να ακουστεί κλασσική μουσική και ενω εκείνος έχει.."φύγει" απο τις φυλακές,ταξιδεύει σε άλλους κόσμους,ακολουθώντας τη μελωδία,αδιαφορώντας για τα πάντα γύρω του).Η ταινία αποπνέει "ζεστασία",συντροφικότητα,δύναμη,πίστη και..ελπίδα("hope is a good thing).Ενέργεια.Γιατί στην τελική.."αν δεν πίασεις τη ζωή απο τα κέρατα,θα σε πιάσει αυτη"
Y.Γ Καλό ταξίδι σε όσους φύγουν αυτές τις μέρες.Και στο ίδιο μέρος να πηγαίνουμε ξανά,στο χωρίο,στο εξοχικό,το ταξίδι απο μόνο του μας μεταδίδει ένα αίσθημα ελεθερίας.Χαράς,ξεγνοισιάς.Πώς το λεγέ ο Φρίμαν στο τέλος ταινίας;"Αυτή η ελευθερία που σε κάνει να στριφογυρίζεις απο τη χαρά σου,όταν ξεκινάς ένα ταξίδι στο άγνωστο,με απροσδιόριστη έκβαση".Ε,κάτι τέτοιο,στο περίπου.
πραγματικά ταινιάρα!
ΑπάντησηΔιαγραφή