Τετάρτη 10 Ιουλίου 2013

Να γνωρίζεις ανθρώπους


Βρίσκομαι σε ενα νησί.Για 2 ωρες ακόμα.’Ηρθα δοκιμαστικα για δουλειά.
Περασαν 6 μερες.Δεν ξερω αν θα γυρίσω.

‘Οσο ήμουν εδω...γνώριζα ανθρώπους.

Μικρούς και μεγάλους. Άνθρωποι που θέλουν να σε πλησιάσουν, να μοιραστούν πράγματα που κουβαλούν μέσα τους,να πουν μια κουβέντα μαζί σου. Να χαρούν που γνωρίζουν έναν νέο άνθρωπο με τον οποίο βρίσκουν κοινά ενδιαφέροντα σε κάτι.Να σε στηριξουν για να μείνεις εσύ γιατί σε πάνε. Να αράξουν στην μπάρα μαζί σου  με το ποτο τους, στην κουζίνα, στο τραπέζι έξω απο το μπαράκι που βαράει δυνατά εκείνη την ώρα την μουσική. Στο μηχανάκι επιστρέφοντας απο το μαγαζί ή στο αμάξι.

Μεστές καλημέρες με τον φούρναρη 3 και  4 και 5 το πρωί που βγάζει τις  τυρόπιτές του.

Με άγνωστα παλικάρια που χθές πάρταρες μες στο μαγαζί και  βάζατε τραγούδια όταν είχε αδειάσει.

Σφηνάκια με παιδιά που είχες περάσει καλά το προηγούμενο βράδυ και που το όνομά τους..σου διαφεύγει εκείνη τη στιγμή.

Παιδιά που σε είχαν κόψει αλλιώς στην αρχή και μετά διαπραγματευόσασταν τι θα πιείτε οι 2 σας το βράδυ στην ταράτσα.

Γεμάτες χαμογελαστές καλησπέρες καθώς πας στο μαγαζί  και σκάνε και ξεμυτίζουν ένας  ένας απο την κουζίνα, απο το μπάρ, απο την τουαλέτα και απο κάθε πλευρά του μαγαζιού

Η εικόνα του μάγειρα να βγαίνει αργά αργά απο την κουζίνα με τα χέρια στις τσέπες και ενα χαμόγελο ενθουσιασμού διότι άκουσε μια ροκιά της  εποχής του και  έρχεται να συζητήσει.

Ο ιδιοκτήτης του απέναντι μαγαζιού που σου ζητά να ρίχνεις  μια ματιά για να πάει να φέρει το σκύλο του απο το σπίτι και μετά βάζει σφηνάκια.

Ο σταθερός πελάτης με την βροντερή φωνή που κάθεται πάντα στην μπάρα και σιγοτραγουδά και πορώνεται με την μουσική.

Η κουβέντα το ένα βράδυ με εναν σερβιτόρο για τον Θάνο Ανεστόπουλο και την άλλη για τον Παντελίδη, σοβαρά.

Η κοπέλα που κάθεται στην μπάρα και συζητάς και γουστάρει με την μουσική σου. Η΄ το σιγοτράγουδισμα απο κάποιον λίγο πιο μακριά.

Το άραγμα έξω απο το μαγαζί μαζί με ενα ποτήρι ουίσκι με μόνη συντροφιά ένα χαλαρό τραγούδι να ακούγεται απο μέσα καθώς κλέίνουμε και τον νησιώτικο δυνατό αέρα

Ο μοχάμεντ που σου φτιάχνει μερακλήδικα τοστάκια με διπλό τυρί ζαμπόν ντομάτι και σαλάμι

Το αίσθημα να ακούς απο όλους.. «εμείς εσένα θέλουμε»

Και το παλικάρι απο την Καλαμπάκα που μένεις μαζί  διεκδικώντας την ίδια θέση εργασίας και όταν φεύγει σου περνάει στον υπολογιστή σου όλα όσα θα σου φανούν χρήσιμα αν πάρεις  εσύ τη θέση

Και πόσα ακόμα...

Οι περισσότεροι  που βρίσκονται εδώ είναι μακριά απο τα σπίτια τους.
Για τους λόγους τους. Για οικονομικους, για να δραπετεύσουν απο τα προβλήματα τους, για να σπάσουν την ρουτίνα απο την δουλειά της Αθήνας

Και όλοι, έχουμε αφήσει ξεκλείδωτα για νέους φίλους και παρέα

6 σχόλια:

  1. Ε λοιπόν, αυτό που περιγράφεις είναι ένα μεγάλο χορταστικό κομμάτι ΕΥΤΥΧΙΑΣ, σαν να τρως κρύο καρπουζάκι πλάι στο κύμα...;)
    Εύχομαι να 'έκατσε' η δουλειά εκεί, παρέα με τους νέους σου φίλους

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δυστυχώς δεν επέστρεψα στο νησί.
      Ήταν μεγάλο τονωτικό η εμπειρία αυτή.Αυτό που ήθελα και πήγε σχεδόν αναπάντεχα πολύ καλά.Ήταν όπως το είπες.Ενα χορταστικό κομμάτι ευτυχίας!Αλλά μετά μου πήραν την τούρτα
      Δεν πειράζει όμως, έβγαλα ένα χαρτζιλίκι και τώρα..το κυνήγι της ευτυχίας θα συνεχιστεί σε ενα κάμπινγκ, μια παραλία και με πολύ..ψημένη ρακή :p

      Διαγραφή
    2. Άχου...Και εγώ θέλω ρακί, ει...Στείλε με περιστέρι ;)
      *όλα θα πάνε καλύτερα...

      Διαγραφή
  2. Πολύύ ωραία η ανάρτηση σου,με έκανε να χαμογελάω πλατιά:-D !!!!!Όμορφο & αισιόδοξο !!!
    Όταν λές ψημένη ρακή..μήπως λες αμοργό;;;;!!!
    ^_^
    Καλά να περάσεις κ στ άλλα :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. σωστά!αμοργός!έμεινα ενα 5ημερο αιγιάλη.μάλλον ξέρεις και εσύ καλά τι εστί ψημένη και πόσο εύκολα κατεβαίνει..:p

      Διαγραφή
  3. Αυτές τις δόσεις ευτυχίας τις νιώθω και εγώ όταν επισκέπτομαι την Αμοργό για λίγες μέρες όχι απλά διακοπών, αλλά για να βρω τη χαμένη μου γαλήνη,ηρεμία και χαλάρωση που δε μπορώ να βρω στην Αθήνα -πουθενά όσο και αν τη "ψάχνω". Για μένα η Αμοργός είναι Παράδεισος. Κυριολεκτικά. Πόσο μου λείπει, όλα αυτά και άλλα πολλά, και η ψημένη με παρέα και να ακούς τη θάλασσα να σκάει, οι άνθρωποι εκεί. Και καθώς γυρνάς Αθήνα από μια τέτοια εμπειρία, νιώθεις σαν εξωγήινος και θες να γυρίσεις και να μείνεις εκεί που υπάρχει ανθρωπιά.Τι μου θύμισες τώρα... Καλή σου μέρα =) Εύχομαι τα καλύτερα,αν δεν έχουν έρθει ήδη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή