Στην Αθήνα

  Πρίν μερικές μέρες,βρέθηκα ένα πρωινό λόγω της δουλειάς μου στο κέντρο της Αθήνας για δύο ραντεβού.Αχαρνών και Πατησίων.Οι εικόνες πάρα πολλές.Ας τις περιγράψω πρώτα  χωρίς πολλά σχόλια.

  Κατέβηκα με το τρόλευ στο Πολυτεχνείο.Αρκετός κόσμος.Άρχισα να περπατώ στους δρόμους ψάχνωντας την διεύθυνση που είχα να πάω.Πρώτο πράγμα που παρατήρησα ήταν πως η πλειοψηφία του κόσμου ήταν άνθρωποι απο άλλες χώρες,μετανάστες.Άκουγα πολλές και διαφορετικές γλώσσες.Τα σπίτια,οι πολυκατοικίες παλιές.Σε ένα στενό, ο δρόμος ήταν κλειστός.Συνεργεία του δήμου κλάδευαν-έκοβαν τα δέντρα.Μπορεί να μην ήταν,άλλα είχα την αίσθηση πως όλα γύρω μου είχαν ένα απαίσιο γκρί χρώμα.Παρατηρούσα τον κόσμο.Δύο κυρίες περπατούσαν κρατώντας σφιχτά την τσάντα τους με τα μάτια τους να...κάνουν προσπάθεια για να ελέγχξουν όσο ήταν δυνατόν καλύτερα τι συμβαίνει γύρω τους,πίσω τους.Φόβος.Ανασφάλεια.Όλη η περιοχή εξέπεμπε μια ατμόσφαιρα φτώχειας.Άνθρωποι ξαπλωμένοι στους δρομους(έξω απο το Κύτταρο),η πλειονότητα των μεταναστών φτωχοί,κουρασμένοι,με σκαμμένα πρόσωπα.Όχι όμως όλοι.Οι Έλληνες επίσης.Στα καφενεία έβλεπες ανθρώπους κακόκεφους,με βαριά βλέμματα,αργές κινήσεις.Λές και ο χρόνος είχε σταματήσει να κυλά.Μια αίσθηση ρουτίνας,βαρεμάρας επικρατούσε.Στο φανάρι,12:30 το μεσημέρι,κοιτώ δεξιά μου και ήταν μια..πόρνη.Παρατήρησα επίσης δύο αυτοκίνητα.Το ένα,άσπρο βρώμικο και πολλάκις τρακαρισμένο, έπαιρνε απότομα μια δεξιά στροφή με έναν οδηγό βγαλμένο απο θρίλερ.Μακρύ μαύρο ακατάσταστο μαλλί,μεγάλα γυαλιά μυωπίας συνοδευόμενα απο ένα απόλυτα τρομακτικό χαμόγελο με τα μίσα δόντια να απουσιάζουν.Το άλλο,σταμάτησε μπροστά μου καθώς περίμενα να περάσω απέναντι.Βρώμικο και χιλιοτρακαρισμένο επίσης.Κοιτώ μέσα.Τέσσερα άτομα,αρκετά ευτραφή όλα,με «σκοτεινά» πρόσωπα, ντυμένα με σκούρα ρούχα με έκαναν να τραβήξω απότομα το βλέμμα μου μακριά τους.Οι σκοποί τους,μόνο ειρηνικοί δεν προμηνύονταν.

Στα..περίεργα του όλου ανασφαλούς κλίματος που επικρατούσε στην περιοχή,το γεγονός πως δεν είδα ούτε μια μηχανή της ομάδας ΔΙΑΣ στη 1 ώρα που κυκλοφορούσα σε αυτούς τους δρόμους.Ναι,των μηχανών αυτών που έχουμε βαρεθεί να βλέπουμε...

    Φεύγω,πάω προς το Σύνταγμα για να πάρω το 040.Ανεβαίνω την Ακαδημίας.Προβάλλουν τα πολυκαταστήματα και τα ατελείωτα τραπεζικά υποκαταστήματα.Αρχίζω να συναντώ ανθρώπους καλοντυμένους,με ακριβά ρούχα,με προσεγμένα χτενίσματα,με χαρτοφύλακες στα χέρια.Βλέπω επίσης άνδρες των ΜΑΤ και της ομάδας ΔΙΑΣ παρατεταγμένους στα πεζοδρόμια της κεντρικής αυτής λεωφόρου,ως συνήθως.Αφορμή τα Εξάρχεια.Γιατί;

    Στρίβω προς τη Σταδίου,φτάνω στην πλατεία Κλαυθμώνος.Όλο και πιο κοντά στο κέντρο της Αθήνας.Μεγάλα ξενοδοχεία,ακριβά αυτοκίνητα κάνουν την εμφάνισή τους.Μια ακόμα αρνητική εικόνα μπροστά μου.Δύο άνδρες των ΜΑΤ στη μια πλευρά του δρόμου λές και φύλαγαν σκοπία.Και όντως φύλαγαν.Απέναντι,μια κλούβα των ΜΑΤ.Γιατί;Γιατί να βρίσκονται και εκεί;

  

     Μετά και την τελευταία αυτή εικόνα έσκυψα το κεφάλι και προχωρούσα πολύ προβληματισμένος.Τόσες άσχημες εικόνες.Μια πόλη με τεράστιες αντιθέσεις σε απόσταση μερικών μέτρων!Ούτε καν χιλιομέτρων.Απο την ανασφάλεια και την παρακμή,στον.. βαρέως αστυνομοκρατούμενο πλούτο λίγα μέτρα παραπέρα, μιας και μίλαμε για άνδρες των ΜΑΤ,όχι για απλούς αστυνομικούς.

  Το θέμα των μετανάστων το σκεφτόμουνα σε όλη τη διαδρομή ως τον Πειραιά.Δεν είχα βρεθεί στις περιοχές αυτές για να αντιληφθώ την κατάσταση που επικρατεί.Το να περπατώ σε δρόμους και να συναντώ λιγότερους Έλληνες απο οτι ξένους,να ακούω άλλες γλώσσες αντί για ελληνικά και να βλέπω Έλληνες να περπατούν φοβισμένοι, ήταν κάτι πρωτόγνωρο και σίγουρα καθόλου ευχάριστο.Όμως οι μετανάστες  είναι οι τελευταίοι που φταίνε.Για να φύγουν απο τη χώρα τους,σημαίνει πως δεν είχαν μέλλον στην ίδια τους την πατρίδα.Γεγονός πολύ αρνητικό.Για να έρθουν εδώ,πολλόι απο αυτούς έδωσαν όλη τους την περιουσία σε αδίστακτους ανθρώπους που τους εμπιστεύτηκαν τις ζωές τους για να τους στοιβάξουν σε..νταλίκες,καρότσες,σάπιες βάρκες,ψυγεία και ποιός ξέρει που αλλού για να τους πάνε κάπου που θα μπορούν να κάνουν όνειρα.Πάρα πολλοί επίσης..πεθαίνουν σε αυτό το ταξίδι,πράγμα άκρως τραγικό.Μόνο που η σημερινή Ελλάδα δεν προσφέρεται για όνειρα.Μια χώρα μικρή,χωρίς υποδομές,χωρίς ανάπτυξη.Μια χώρα με 15% ανεργία.Με λαό απογοητευμένο,οργισμένο,σοκαρισμένο απο την ταχύτητα και την ισχύ των εξελίξεων που δείχνουν να μην έχουν τέλος.Ακροδεξιές κυρίως τάσεις βρίσκουν έδαφος για να αναπτυχθούν και να προσηλυτίσουν, ανάγωντας τους μετανάστες σε εχθρούς.Και ακροαριστερές επίσης δυνάμεις αναπτύσσονται.Αυτές όμως δεν τις φοβάμαι.Αυτές δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να συμβάλλουν στη πρόκληση εμφυλίων η΄ πραξικοπημάτων.......

    Μέσα σε αυτό το έτοιμο να εκραγεί μίγμα της ελληνικής κοινωνίας, οι μετανάστες γίνονται αισίως πρωτεύον πολιτικό ζήτημα.Γίνονται έρμαιο της πολιτικής ανικανότητας της χώρας.Σε μια χώρα υπο συνθήκες βαθειάς ύφεσης, βλέπουν τις ελπίδες τους να αποδεικνύονται..φρούδες.Για αυτούς που έχουν τραβήξει πάρα πολλά για να φτάσουν ως εδώ και έρχονται αντιμέτωποι με μια τέτοια κατάσταση, το να στραφούν στην εγκληματικότητα μοιάζει..φυσική ακολουθία.Υπο άλλες συνθήκες,υπο συνθήκες ανάπτυξης η παρουσία τους εδώ θα ήταν ευλογία.Και για τη χώρα αλλα και για αυτούς τους ανθρώπους!Ο κατήφορος όμως της Ελλάδας μοιάζει συνεχής.Με την Ε.Ε επίσης να αδιαφορεί για το θέμα επιδεικτικά,προσθέτοντας σε μια χώρα με τόσα προβλήματα άλλον ένα σκόπελο.Πώς να αφομοιωθούν σε μια παραπαίουσα χώρα 10εκατομμυρίων τρία και τέσσερα εκατομμύρια μεταναστών;

   Ως τελικό συμπέρασμα θέλω να πώ το εξής βλέποντας το θέμα σφαιρικά και στην πηγή του.Το ισχυρό και συνεχώς αυξανόμενο αυτό κύμα μετανάστευσης απο ανθρώπους τόσων χωρών ανα τον κόσμο δείχνει πως υπάρχουν εκατομμύρια ανθρώπων που..δεν περνάνε καλά.Που έχουν προβλήματα.Σοβαρα.Το έχουμε αντιληφθεί;Καλό θα ήταν αυτό να αποτελέσει τροφή για σκέψη γιατί παρόλη την παγκόσμια ενημέρωση που μπορούμε να έχουμε σήμερα, δεν έχουμε συνειδητοποιήσει πως είμαστε λίγοι τελικά αυτοί που μπορούμε να ζούμε αξιοπρεπώς μέσα σε αυτά τα 6-7 δισεκατομμύρια ανθρώπων,πολύ λίγοι...