Όλα είναι δρόμος

     Βγαίνω στη βεράντα και για να δώ ουρανό,πρέπει να σκύψω.Να περάσω το κεφάλι μου κάτω απο την τέντα και να κοιτάξω μετά ψηλά,πάνω απο τις πολυκατοικίες.Δύσκολο πράγμα το να κοιτάς ψηλά σήμερα,όχι μόνο μεταφορικά αλλά..και κυριολεκτικά τελικά.

    Οπότε το βλέμμα στρέφεται κάτω,στους δρόμους και στην κίνηση τους.Εκεί σε αυτούς τους δρόμους που υπάρχουν όλα.Εκει που μπορεις να γελάσεις,να ακούσεις ατάκες,να γνωρίσεις κόσμο,να δείς… ωραίες κοπέλες,να παίξεις.

    Σπάνια δυσαρεστώ αν πρέπει να πάω κάπου με τα πόδια.Οι δρόμοι κρύβουν εκπλήξεις,απροσδόκητα γεγονότα και συναντήσεις.

     Στο δρόμο..συναντάς πολλές ωραίες γυναίκες.Η συχνότητα του φαινομένου πολύ υψηλή, κάτι άκρως θετικό για τη χώρα μας.Όπως υψηλός και ο..κυνικός ανδρισμός του δικού μας συναφιού!Θυμάμαι πριν μερικά χρόνια,περπατώντας στην Τερψιθέα είδα να έρχεται μια υπερβολικά..όμορφη κοπέλα.Τη χάζευα καθώς πλησίαζε..Περνά απο δίπλα μου.Φεύγει πίσω.Γυρνώ το κεφάλι μου πίσω για άλλη μια ..υποχρεωτική ματιά.Πίσω μου ερχόταν άλλος ένας άνδρας και καθώς γύρισα για να ξανακοιτάξω την κοπέλα παρατήρησα την..πλάτη του κυρίου!Το πρόσωπό του..απολάμβανε οτι και το δικό μου.Ξεραίνομαι στα γελια.Προχωρώ λίγα μέτρα όπου ήταν σταθμευμένο ένα ταξί με τον οδηγό έξω.Περνώ απο δίπλα του.Φυσικά είχε και αυτός κατι να πεί,που..φυσικά δεν μεταφέρεται.

   Πρόσφατα,περπατούσα προς τη σχολή.Ξαφνικά..μια οργισμένη φωνή ενος ηλικιουμένου κυρίου σπάει την ησυχία του στενού. «Αι στο διάολο..».Κοιτώ πίσω και αριστερά.Ειχε σκοντάψει πάνω σε μια πέτρα που..δεν είχε λόγο να βρίσκεται στο πεζοδρόμιο προφανώς.

     Ήμουν στη στάση απο όπου παίρνω το λεωφορείο.Υπάρχει ενα φανάρι λίγα μέτρα πιο κάτω.Το φανάρι κόκκινο,ένα αμάξι σταματά στο ύψος του φαναριού.Το βλέμμα μου πήγε..αυθόρμητα προς τα εκεί.Βλέπω τον οδηγό να ψαχουλεύει κάποια χαρτιά στο κάθισμα του συνοδηγού.Το φανάρι ανάβει πράσινο.Δεν το αντιλαμβάνεται.Αρχίζουν τα κορναρίσματα απο πίσω.Σηκώνει το κεφάλι.Βλέπει το πράσινο.Πρίν βιαστεί όμως να ξεκινήσει..κάνει κάτι.Κορνάρει και αυτός..

    Εδώ στον Πειραιά,υπάρχει ένας σκύλος.Πολύ κοινωνικός ειναι η αλήθεια και πολύ παιχνιδιάρης.Γυρνά ολη την πόλη αν βρεί παρέα για να παίξει.Ποιό ειναι το παιχνίδι του?Απλό.Σε βλέπει..και ξαφνικά εμφανίζεται μπροστά σου με ένα πορτοκάλι ειτε με ενα μπουκάλι.Αν παίξεις μαζί του..ειναι πρόθυμος να κάνει χιλιόμετρα.Αν πάλι δεν θές,σε γράφει κανονικά.Υπάρχουν και αλλού... πορτοκαλιές..Μ’ αυτόν τον σκύλο,είχαμε κάνει ένα κύκλο 5 άτομα και παίζαμε κορόιδο.Πρώτα βαρεθήκαμε εμείς..μετά αυτός.Αυτός ο σκύλος μπήκε μέχρι και  στο πανεπιστήμιο για να παίξει.Κάποιο μπουκάλι θα τον  ειχε φτάσει ως εκειί.

   Αυτός ο σκύλος προσφέρει γέλιο,χαρά, παιχνίδι.Επαφή με τη..φύση!Είναι κάτι που δεν περιμένεις να σου συμβεί σε μια πόλη που η φύση εκλείπει και το τσιμέντο.. δεσπόζει.Άξιο παρατήρησης όμως είναι το χαμόγελο που σκάνε βλέποντας αυτό το απρόσμενο σκηνικό σε μια συνηθισμένη (ίσως) για αυτούς διαδρομή..περαστικοί,που πάνε,γυρνάνε στις δουλειές τους,κάνουν τη βόλτα τους ή τους βασανίζουν χίλια μύρια προβλήματα...

    Κάποτε περπατούσα στην Πειραική με 2-3 φίλους για να πάμε σε κάποιο γήπεδο να παίξουμε μπασκετ.Τα γήπεδα γεμάτα.Άλλο ένα όμως γραφικό γεγονός μας περίμενε.Μια..πανέμορφη ξανθιά αιθέρια ύπαρξη,περπατούσε στην Πειραική,Ιούνιο μ ήνα(οπότε αντιλαμβάνεστε και το ντύσιμο)προκαλώντας..μεγάλη ταράχη.Το είχε καταλάβει και το απολάμβανε.Την ακολουθάμε,καθοδηγούμενοι απο αυτές τις..μυστηριώδεις ελκτικές δυνάμεις των γυναικών πους μας κάνουν..να τρέχουμε πίσω τους!Ενα λεωφορείο περνούσε εκείνη τη στιγμή απο δίπλα της.Κάνει στάση.Ο οδηγός πατά τα κουμπάκια για να ανοίξουν οι πόρτες.Δεν παρατηρεί αν κατέβηκαν..ή μπήκαν όλοι.Το βλέμμα του..έχει πιάστει στο θήλυκο αγκίστρι.Τον παρατηρούμε ενώ είμαστε περίπου 20μέτρα μακριά του.Μας βλέπει.Σουφρώνει χείλια...και ολοκληρώνει την..δήλωση του για το..αιθέριο θηλυκό με την..κλασσική περιστροφική κίνηση του ενος χεριού..δηλώνοντας πως..τα λόγια περισσεύουν!Λίγα μέτρα παρακάτω,και ενώ η κοπέλα περπατούσε..ενάς μέγαλος εράστης πάνω σε μια βέσπα..περνά απο δίπλα της,κάνει μερικά μέτρα και αμέσως κάνει δεξιά και σταματά!Γυρνά το κεφάλι του 180μοίρες..θαυμάζει το θέαμα..και συνεχίζει!

     Φύσικα,δεν είναι όλα χαρούμενα και ρόδινα στους δρομους.Ένα πρωίνο στην Αγία Τριάδα στον Πειραία,ένας άνδρας,αράβικης καταγώγης,άρχισε να κατευθύνεται ξαφνίκα πρός εμένα γρήγορα,ψελλίζοντας κάτι που δεν μπορούσα να καταλάβω.Προσπαθήσα να τον αποφύγω,τράβηξα το βλέμμα μου.Με σταματά.Μου δείχνει ενα χαρτι.Τον κοιτώ στα μάτια,έδειχναν αγωνία.Το παίρνω στα χέρια μου.Ήταν απο το ΙΚΑ,στα ελληνικά προφανώς.Έκατσα μαζί του για περίπου πεντε λεπτά,μέχρι να σιγουρευτώ πως είχε καταλάβει τί πρέπει να κάνει.Έψαχνε κάποιον για να του εξηγήσει τί γράφει το χαρτί.Τόσο απλά..

     Λίγο μέτρα πιο κάτω,άκουσα μια μέρα μια κουρασμένη φωνή πίσω μου. «Παλικάρι μου,μπορείς να με βοηθήσεις;».Ήταν μια κυρία γυρω στα 60,και κράταγε τρείς μεγάλες σακκόυλες.Μου έδωσε τις δύο.Ήταν ασήκωτες!Την κοιτάζω..πώς στο καλο τις άντεχε τόση ώρα;Με τί  δύναμη;Ήθελε να παει περίπου 100μέτρα παρακάτω για να πάρει ένα λεωφορείο,το 824.Κοιτάω τις σακκούλες,ήταν γεμάτες κεριά,μερίκα λουλούδια και στεφάνια.Φτάνουμε στη στάση. «Τα πάω στο νεκροταφείο,έχω χάσει το γιό μου,να ‘σαί καλα παιδί μου».824 Πειραιάς-Άγιος Αντώνιος,σταση νεκροταφείο...

    Αυτά ειναι μερικά περιστατικά που ήρθαν τούτη τη στιγμή στη μνήμη μου.Συμπεράσματα;Αρκετά.

   Πρώτον,η αμηχανία μας,μας κάνει πολύ αστείους στους γύρω μας,όπως ο οδηγός του αυτοκινήτου!Ρωτήστε τους φίλους σας.΄Ισως να έχουν να σας αφηγηθούν περιστατικά με..εσάς πρωταγωνιστές!

    Δεύτερον,μην φοβάστε να βοήθησετε ανθρώπους.Κι ας μην τους ξέρετε.Είναι αλήθεια πως,δεν ζούμε σε μια ειρηνική κοινωνία,υπάρχουν αρκετοί κίνδυνοι ενω επίσης, η πονηριά του ανθρώπου είναι πολύ μεγάλη και άκρως επικίνδυνη.Δεν γίνεται άλλο όμως να είμαστε τόσο απαθείς και αδιάφοροι.Όπως και τόσο καχύποπτοι.Άν έχεται αμφιβολίες για την..αλήθεια της βοήθειας που σας ζήτα κάποιος,κοιτάξτε τον στα μάτια.Έκει που καθρεφτίζονται όλα..

   Τρίτον,οι άνθρωποι..δεν ντρέπονται στο δρόμο.Λένε και κάνουν πράγματα χώρις πολλή σκέψη.Δεν τους νοιάζει να γελοιοποιηθούν.Θέλουν να εκφράζονται.Θέλουν να γέλουν.Ψάχουν αφορμές για  να ξεφεύγουν απο τους..ηθικούς μικρο-κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς.Γιατί εδω στην πόλη,οι άνθρωποι σπανίως γελούν,σπανίως συζητούν,σπανίως..χαβαλεδιάζουν με την παρέα.Δεν έχουν χρόνο,διάθεση, (και πλέον)ούτε και χρήματα για..διασκεδαστικές ασχολίες,για ψυχαγωγία.Μίκροι και μεγάλοι(κυρίως αυτοί)!Αραιές οι συναντήσεις με φίλους,με συγγενείς..εγγόνια,αδέλφια,ανίψια.Δεν ανταλλάσσουν νέα.Τρέχουν πολύ,σκέφτονται πολύ,δεν κοιμούνται,δεν ξεκουράζονται όσο τους χρείαζεται.Εδώ στην πόλη, οι άνθρωποι βλέπουν τηλεόραση...