Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2013

Μέρος δεύτερο.Προορισμός Θεσσαλονίκη.

  ...και το τρένο ξεκίνησε.Αλλά δεν ξεκινήσαμε καλά.Σε κάποια απο τις πρώτες επόμενες στάσεις, εντός λεκανοπεδίου ακόμα, μπούκαρε μια..φαμίλια τσιγγάνων στο βαγόνι.Αμέσως...ανασκουμπώθηκαν όλοι(όσοι δεν είχαν ήδη κοιμηθεί γιατί υπήρξαν και μερικοί που είχαν κιόλας καταφέρει να αφεθούν στα χέρια του Μορφέα.Τους θαυμάζω!).Τσέπες άρχισαν να ξανατσεκάρονται, κινητά να μαζεύονται.Τελικά, για την ιστορία η ανησυχία αποδείχτηκε αδικαιόλογητη.Κάπου πρίν την Θεσσαλονίκη κατέβηκαν, σε όλη την διαδρομή τα μέλη της φαμίλιας κοιμόντουσαν ή έτρωγαν τα πιτσιρίκια κρουασάν που τους έδινε η γιαγιά.Υπήρχε και μια ζέστη.Δυνατά η θέρμανση.Και βαριόμουν τόσο μα τόσο πολύ να κάνω τόση προσπάθεια για να βγούν τα χέρια απο τα μανίκια του μπουφάν!Μάταια προσδοκούσα να ανοίγουν τα παράθυρα.Αργότερα χαμήλωσαν την θέρμανση και έτσι...γλύτωσα όλη αυτή τη μανούρα.
    Η ώρα τσούλαγε.Ανταλλάσαμε μερικές κουβέντες με τις κοπέλες.Η μια έβγαλε να κάνει τα γερμανικά της,ξαφνιάστηκα.Είχε το μεσημέρι της επόμενης μέρας μάθημα άκουσα.Μπράβο όρεξη 1-2 η ώρα τη νύχτα....Η δεύτερη άρχισε να διαβάζει με όρεξη και αφοσίωση βιβλίο-εγκυκλοπαίδεια ιατρικής της κοπέλας με τα γερμανικά.Η τρίτη..τίποτα.Η τρίτη ήσυχη αλλά υπερβολική ως..παρουσία.Ψηλή,φουντωτό μαύρο μαλλί,μεγάλο μυωπικό-μοδάτο γυαλί,βραχιόλια απο εδώ..βραχιόλια απο εκεί...χίλια δυο χρώματα ...δύσκολη η ζωή των γυναικών.Τελοσπάντων.
     Η μπαταρία στο κινητό είχε ήδη χάσει την πρώτη στάθμη της.Και είχαν δεν είχαν περάσει 2 ώρες ταξιδιού απο τις 12 συνολικά.Ανησύχησα.Πώς περνάει η ώρα τώρα;Ούτε να χαζέψεις έξω μπορούσες.Πολλά φώτα μέσα στο βαγόνι και τα τζάμια μετατρέπονταν σε καθρέπτες.Καθρέπτες στους οποίους..όσο πέρναγαν οι ώρες παρατηρούσα πόσο...δηλωτικά κόπωσης είναι τα μάτια μας.91 τραγούδια είχα βάλει στο κινητό.Η μόνη μου ελπίδα να διατηρηθώ ξύπνιος.Ποτέ δεν κοιμάμαι,δεν θέλω να κοιμάμαι σε ταξίδια.Θέλω πάντα να ξέρω,να βλέπω, να παρατηρώ τι γίνεται έξω και εντός.Τώρα ο δείκτης δυσκολίας όμως ήταν μεγάλος.Μετά τις..2-2:30..έκοψαν και οι κοπέλες την κουβέντα και το διάβασμα και το ΄ριξαν στον ύπνο.Πρέπει να ΄χαμε περάσει και τη Λιβαδειά.Με το τουφέκι έβλεπες ξύπνιο άνθρωπο στο βαγόνι.Ένα παιδάκι κοιμόταν πάνω στο πτυσσόμενο τραπεζάκι που έχουν τα καθίσματα.Η γιαγιά που το χε ρίξει στον ύπνο απο τις..12..συνέχιζε απτόητη.Εγώ βαστούσα γέρα όμως ακόμα.Ή μάλλον , όχι και τόσο γερά.....
      Το κεφάλι..άρχισε να βαραίνει,άρχισε να έχει τάσεις...καθοδικές,τα μάτια πάλευαν με όλο τους το είναι να διατηρηθούν ανοιχτά και να μην παρασυρθούν στην κατρακύλα.Η αίσθηση του χρόνου άρχισε να εκλείπει.Ξάφνου έβγαινα απο το λήθαργο, τα μάτια τεντώνονταν όσο δεν παίρνει και το ρόλοι έδειχνε ότι είχαν περάσει λεπτά,πολλά λεπτά απο την τελευταία φορά που το κοίταξα.Δηλαδή τόση ώρα έκανα ένα...slow motion headbanging;;;Γρήγορα κάτι δυνατό στα ακουστικά και.....μετά απο 5 λεπτά ξανά τα ίδια.
   Δεν ξέρω για πόση ώρα κράτησε αυτή η..διελκυστίνδα μεταξύ των παραδομένου τμήματος του εαυτού και του αντιστασιακού που μοχθούσε για να κρατηθώ ξύπνιος.Την λύση την έδωσε ο Δομοκός!Περί την..τέταρτη πρωινή ώρα,άνοιξα τα μάτια και..τα φώτα ήταν σβηστά.Το τρένο ακίνητο.Δεξιά δεν έβλεπα φώτα.Αριστερά τα ίδια.Εφιαλτικές σκέψεις..βλάβης,αναμονής στην μέση του πουθενά για νέο τρένο μέχρι το ξημέρωμα,άφιξης..νύχτα στην Κομοτηνή, σάρωσαν το κεφάλι μου.Ρωτάω την τρίτη την ήσυχη που ήταν ξύπνια."Μάλλον θα αλλάζει μηχανή, έχει ξαναγίνει εδώ.Σταματάμε για 10-15 λεπτά" Γουάτ;;Και τί σημαίνει δηλαδή..."αλλάζει μηχανή";Και τί μηχανές είναι αυτές τελοσπάντων που δεν βαστάνε για ένα εξάωρο ταξίδι;Μυστήρια πράματα.Αλλά μάλλον μόνο για μένα.Κόσμος είχε βγεί έξω,πήγα και εγώ.Και εξώ, ήταν μια μαγεία!
     Απόλυτη ερημιά,απόλυτη ησυχία.Ήμασταν στο σιδηροδρομικό σταθμό του Δομοκού.Λίγα φώτα εκεί στο σταθμό και..τίποτα άλλο,σκότος!Το τρένο θεοσκότεινο,δίπλα μας..βουνό,υγρασία φουλ και εγώ περπατούσα για να ξεμουδιάσω ανάμεσα σε λάσπες και θάμνους.Ένιωθα λές και είχα μπεί σε μια μηχανή του χρόνου και είχα γυρίσει δεκαετίες πίσω.Αρχάριοι χρονοβόροι τρόποι μετακίνησης, οι ελάχιστες απαραίτητες υποδομές, η ελάχιστη απαραίτητη παρέμβαση στη φύση.10-15 λεπτά μετά(όντως) ξαναμπήκαμε μέσα.Ξανάναψαν τα φώτα.Ξανά η φάτσα μου στο τζάμι.Πλέον είχα δυνάμεις.Έστεκε το κεφάλι,βαστάγανε τα μάτια παρά το κόκκινο χρώμα που άρχισε να πλησιάζει απειλητικά τις κόρες.Έβγαλα και ένα περιοδικό που είχα, ξύπνησαν και οι κοπέλες και η ώρα με αυτά και με αυτά πήγε 6.Και ακόμα νύχτα.Και ακόμα πουθενά η Θεσσαλονίκη.Σιγά σιγά άρχισαν να φαίνονται κτίρια,διάσπαρτα.Αποθήκες,εργοστάσια,κολώνες ΔΕΗ.Πλησιάζαμε.Άντε,άντε...
    Άφιξις.Αποβίβασις.Και τώρα;Πού;Οι οδηγίες μου, έλεγαν...να περάσω απο κάτω και να πάω στην απέναντι αποβάθρα και να βιαστώ γιατί το τρένο φεύγει αμέσως!Ναί,μάλιστα...
Ακολούθησα το πλήθος.Κατέβηκα τις κυλιόμενες,βλέπω τις κοπέλες,τις ρωτάω.Αόριστη νυσταγμένη απάντηση άνευ σημασίας.Χαιρετηθήκαμε.Σε όλη την διαδρομή ανταλλάξαμε κάποιες..βασικές πληροφορίες για το ποιοί είμαστε και τί κάνουμε αυτή την περίοδο σε αυτή την ζωή,τι κάνουμε σε αυτό το τρένο και διάφορα άλλα δίχως όμως να ρωτήσουμε....ονόματα!Εντυπωσιακό.Δεν πειράζει,θα σας θυμάμαι.Ειδικά εσένα που προσφέρθηκες να μου φέρεις και ένα νερό απο το κυλικείο.
   Επιστρέφουμε στην άγνοια μου.Βρίσκομαι σε ένα διάδρομο.Σαν υπόγεια διάβαση.Κόσμος πάει και δεξιά μα και αριστεράα.Είπα να στρίψω αριστερά.Και ξάφνικα έσκασα σε μια αίθουσα μεγάλη με έναν τεράστιο πίνακα που έδειχνε νούμερα ώρες και προορισμούς σαν αυτούς στο αεροδρόμιο!Κάτι δεν πάει καλά.Ρωτάω σε ένα γκισέ.Και αυτό..αεροδρομικού στύλ.Μα που είμαι;Θυμόμουν τον Σταθμό Λαρίσης,το σταθμό της πρωτεύουσας(!) και η σύγκριση των σταθμών ήταν λές και είχα ξεκινήσει απο...κάποια επαρχιακή κωμόπολη!Ρωτάω λοιπόν.Να πάω απο εκεί που ήρθα.Πάω.Ξαναρωτάω στην διαδρομή έναν κύριο 50αρη αδύνατο μέτριου αναστήματος με λίγα μαλλιά και γυαλιά και καθόλου νυσταγμένο.Να ανέβω τις σκάλες,ειπε.Και ω του θαύματος το τρένο για Κομοτηνή ήταν απλά το διπλανό απο το τρένο που κατέβηκα.Είχαμε κανα μισάωρο ακόμα.Νύχτα ακόμα!Θυμήθηκα οτι είχα και κάτι κριτσίνια.Τα εξουδετέρωσα.Είχα και ενα κρουασάν.3λεπτά μετά δεν το ΄χα πια.Κάποιος έτρωγε τυρόπιτα.Κάποιος..είχε κάτι που έμοιαζε με κράσι σε μπουκάλι νερού.Πήγε 7 η ώρα.Που σαι ρε Ήλιε πια..άντε.
    Αρχίσαμε να μπαίνουμε μέσα.Πάλι χρειάστηκε να βοηθήσω.2 νεαρές γυναίκες κουβάλαγαν ίσα με 5 αποσκευές.Μπήκαμε μέσα, λιγότερος κόσμος, μεγαλύτερη άνεση.Το β΄ημίχρονο του ταξιδιού ξεκίναγε απο λεπτό σε λεπτό.Και από ότι μάθαινα,με καρτερούσε και ένα μοσχάρι(ελιά) κοκκινιστό με ρύζι....

2 σχόλια:

  1. Είδες τι...αεροπορικό σιδηροδρομικό σταθμό έχουμε? χαχαχα. Κρίμα που δεν έμεινες για λίγο αλλά έφυγες αμέσως. Τουλάχιστον σε αποζημίωσε για τις ώρες της κόπωσης το κοκκινιστό? ;)
    *απολαυστική διήγηση...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Με αποζημίωσε!όπως και γενικά το φαγητό της βόρειας Έλλαδας.Και τα.."βρωμικά" της αλλά και το καλό της φαγητό!

      Το κομμάτι που μένει, απο τη Θεσσαλονική μέχρι την Κομοτηνή ήταν και το πιο όμορφο.Υπομονή..:p

      Διαγραφή