Μέρος δεύτερο.Προορισμός Θεσσαλονίκη.

  ...και το τρένο ξεκίνησε.Αλλά δεν ξεκινήσαμε καλά.Σε κάποια απο τις πρώτες επόμενες στάσεις, εντός λεκανοπεδίου ακόμα, μπούκαρε μια..φαμίλια τσιγγάνων στο βαγόνι.Αμέσως...ανασκουμπώθηκαν όλοι(όσοι δεν είχαν ήδη κοιμηθεί γιατί υπήρξαν και μερικοί που είχαν κιόλας καταφέρει να αφεθούν στα χέρια του Μορφέα.Τους θαυμάζω!).Τσέπες άρχισαν να ξανατσεκάρονται, κινητά να μαζεύονται.Τελικά, για την ιστορία η ανησυχία αποδείχτηκε αδικαιόλογητη.Κάπου πρίν την Θεσσαλονίκη κατέβηκαν, σε όλη την διαδρομή τα μέλη της φαμίλιας κοιμόντουσαν ή έτρωγαν τα πιτσιρίκια κρουασάν που τους έδινε η γιαγιά.Υπήρχε και μια ζέστη.Δυνατά η θέρμανση.Και βαριόμουν τόσο μα τόσο πολύ να κάνω τόση προσπάθεια για να βγούν τα χέρια απο τα μανίκια του μπουφάν!Μάταια προσδοκούσα να ανοίγουν τα παράθυρα.Αργότερα χαμήλωσαν την θέρμανση και έτσι...γλύτωσα όλη αυτή τη μανούρα.
    Η ώρα τσούλαγε.Ανταλλάσαμε μερικές κουβέντες με τις κοπέλες.Η μια έβγαλε να κάνει τα γερμανικά της,ξαφνιάστηκα.Είχε το μεσημέρι της επόμενης μέρας μάθημα άκουσα.Μπράβο όρεξη 1-2 η ώρα τη νύχτα....Η δεύτερη άρχισε να διαβάζει με όρεξη και αφοσίωση βιβλίο-εγκυκλοπαίδεια ιατρικής της κοπέλας με τα γερμανικά.Η τρίτη..τίποτα.Η τρίτη ήσυχη αλλά υπερβολική ως..παρουσία.Ψηλή,φουντωτό μαύρο μαλλί,μεγάλο μυωπικό-μοδάτο γυαλί,βραχιόλια απο εδώ..βραχιόλια απο εκεί...χίλια δυο χρώματα ...δύσκολη η ζωή των γυναικών.Τελοσπάντων.
     Η μπαταρία στο κινητό είχε ήδη χάσει την πρώτη στάθμη της.Και είχαν δεν είχαν περάσει 2 ώρες ταξιδιού απο τις 12 συνολικά.Ανησύχησα.Πώς περνάει η ώρα τώρα;Ούτε να χαζέψεις έξω μπορούσες.Πολλά φώτα μέσα στο βαγόνι και τα τζάμια μετατρέπονταν σε καθρέπτες.Καθρέπτες στους οποίους..όσο πέρναγαν οι ώρες παρατηρούσα πόσο...δηλωτικά κόπωσης είναι τα μάτια μας.91 τραγούδια είχα βάλει στο κινητό.Η μόνη μου ελπίδα να διατηρηθώ ξύπνιος.Ποτέ δεν κοιμάμαι,δεν θέλω να κοιμάμαι σε ταξίδια.Θέλω πάντα να ξέρω,να βλέπω, να παρατηρώ τι γίνεται έξω και εντός.Τώρα ο δείκτης δυσκολίας όμως ήταν μεγάλος.Μετά τις..2-2:30..έκοψαν και οι κοπέλες την κουβέντα και το διάβασμα και το ΄ριξαν στον ύπνο.Πρέπει να ΄χαμε περάσει και τη Λιβαδειά.Με το τουφέκι έβλεπες ξύπνιο άνθρωπο στο βαγόνι.Ένα παιδάκι κοιμόταν πάνω στο πτυσσόμενο τραπεζάκι που έχουν τα καθίσματα.Η γιαγιά που το χε ρίξει στον ύπνο απο τις..12..συνέχιζε απτόητη.Εγώ βαστούσα γέρα όμως ακόμα.Ή μάλλον , όχι και τόσο γερά.....
      Το κεφάλι..άρχισε να βαραίνει,άρχισε να έχει τάσεις...καθοδικές,τα μάτια πάλευαν με όλο τους το είναι να διατηρηθούν ανοιχτά και να μην παρασυρθούν στην κατρακύλα.Η αίσθηση του χρόνου άρχισε να εκλείπει.Ξάφνου έβγαινα απο το λήθαργο, τα μάτια τεντώνονταν όσο δεν παίρνει και το ρόλοι έδειχνε ότι είχαν περάσει λεπτά,πολλά λεπτά απο την τελευταία φορά που το κοίταξα.Δηλαδή τόση ώρα έκανα ένα...slow motion headbanging;;;Γρήγορα κάτι δυνατό στα ακουστικά και.....μετά απο 5 λεπτά ξανά τα ίδια.
   Δεν ξέρω για πόση ώρα κράτησε αυτή η..διελκυστίνδα μεταξύ των παραδομένου τμήματος του εαυτού και του αντιστασιακού που μοχθούσε για να κρατηθώ ξύπνιος.Την λύση την έδωσε ο Δομοκός!Περί την..τέταρτη πρωινή ώρα,άνοιξα τα μάτια και..τα φώτα ήταν σβηστά.Το τρένο ακίνητο.Δεξιά δεν έβλεπα φώτα.Αριστερά τα ίδια.Εφιαλτικές σκέψεις..βλάβης,αναμονής στην μέση του πουθενά για νέο τρένο μέχρι το ξημέρωμα,άφιξης..νύχτα στην Κομοτηνή, σάρωσαν το κεφάλι μου.Ρωτάω την τρίτη την ήσυχη που ήταν ξύπνια."Μάλλον θα αλλάζει μηχανή, έχει ξαναγίνει εδώ.Σταματάμε για 10-15 λεπτά" Γουάτ;;Και τί σημαίνει δηλαδή..."αλλάζει μηχανή";Και τί μηχανές είναι αυτές τελοσπάντων που δεν βαστάνε για ένα εξάωρο ταξίδι;Μυστήρια πράματα.Αλλά μάλλον μόνο για μένα.Κόσμος είχε βγεί έξω,πήγα και εγώ.Και εξώ, ήταν μια μαγεία!
     Απόλυτη ερημιά,απόλυτη ησυχία.Ήμασταν στο σιδηροδρομικό σταθμό του Δομοκού.Λίγα φώτα εκεί στο σταθμό και..τίποτα άλλο,σκότος!Το τρένο θεοσκότεινο,δίπλα μας..βουνό,υγρασία φουλ και εγώ περπατούσα για να ξεμουδιάσω ανάμεσα σε λάσπες και θάμνους.Ένιωθα λές και είχα μπεί σε μια μηχανή του χρόνου και είχα γυρίσει δεκαετίες πίσω.Αρχάριοι χρονοβόροι τρόποι μετακίνησης, οι ελάχιστες απαραίτητες υποδομές, η ελάχιστη απαραίτητη παρέμβαση στη φύση.10-15 λεπτά μετά(όντως) ξαναμπήκαμε μέσα.Ξανάναψαν τα φώτα.Ξανά η φάτσα μου στο τζάμι.Πλέον είχα δυνάμεις.Έστεκε το κεφάλι,βαστάγανε τα μάτια παρά το κόκκινο χρώμα που άρχισε να πλησιάζει απειλητικά τις κόρες.Έβγαλα και ένα περιοδικό που είχα, ξύπνησαν και οι κοπέλες και η ώρα με αυτά και με αυτά πήγε 6.Και ακόμα νύχτα.Και ακόμα πουθενά η Θεσσαλονίκη.Σιγά σιγά άρχισαν να φαίνονται κτίρια,διάσπαρτα.Αποθήκες,εργοστάσια,κολώνες ΔΕΗ.Πλησιάζαμε.Άντε,άντε...
    Άφιξις.Αποβίβασις.Και τώρα;Πού;Οι οδηγίες μου, έλεγαν...να περάσω απο κάτω και να πάω στην απέναντι αποβάθρα και να βιαστώ γιατί το τρένο φεύγει αμέσως!Ναί,μάλιστα...
Ακολούθησα το πλήθος.Κατέβηκα τις κυλιόμενες,βλέπω τις κοπέλες,τις ρωτάω.Αόριστη νυσταγμένη απάντηση άνευ σημασίας.Χαιρετηθήκαμε.Σε όλη την διαδρομή ανταλλάξαμε κάποιες..βασικές πληροφορίες για το ποιοί είμαστε και τί κάνουμε αυτή την περίοδο σε αυτή την ζωή,τι κάνουμε σε αυτό το τρένο και διάφορα άλλα δίχως όμως να ρωτήσουμε....ονόματα!Εντυπωσιακό.Δεν πειράζει,θα σας θυμάμαι.Ειδικά εσένα που προσφέρθηκες να μου φέρεις και ένα νερό απο το κυλικείο.
   Επιστρέφουμε στην άγνοια μου.Βρίσκομαι σε ένα διάδρομο.Σαν υπόγεια διάβαση.Κόσμος πάει και δεξιά μα και αριστεράα.Είπα να στρίψω αριστερά.Και ξάφνικα έσκασα σε μια αίθουσα μεγάλη με έναν τεράστιο πίνακα που έδειχνε νούμερα ώρες και προορισμούς σαν αυτούς στο αεροδρόμιο!Κάτι δεν πάει καλά.Ρωτάω σε ένα γκισέ.Και αυτό..αεροδρομικού στύλ.Μα που είμαι;Θυμόμουν τον Σταθμό Λαρίσης,το σταθμό της πρωτεύουσας(!) και η σύγκριση των σταθμών ήταν λές και είχα ξεκινήσει απο...κάποια επαρχιακή κωμόπολη!Ρωτάω λοιπόν.Να πάω απο εκεί που ήρθα.Πάω.Ξαναρωτάω στην διαδρομή έναν κύριο 50αρη αδύνατο μέτριου αναστήματος με λίγα μαλλιά και γυαλιά και καθόλου νυσταγμένο.Να ανέβω τις σκάλες,ειπε.Και ω του θαύματος το τρένο για Κομοτηνή ήταν απλά το διπλανό απο το τρένο που κατέβηκα.Είχαμε κανα μισάωρο ακόμα.Νύχτα ακόμα!Θυμήθηκα οτι είχα και κάτι κριτσίνια.Τα εξουδετέρωσα.Είχα και ενα κρουασάν.3λεπτά μετά δεν το ΄χα πια.Κάποιος έτρωγε τυρόπιτα.Κάποιος..είχε κάτι που έμοιαζε με κράσι σε μπουκάλι νερού.Πήγε 7 η ώρα.Που σαι ρε Ήλιε πια..άντε.
    Αρχίσαμε να μπαίνουμε μέσα.Πάλι χρειάστηκε να βοηθήσω.2 νεαρές γυναίκες κουβάλαγαν ίσα με 5 αποσκευές.Μπήκαμε μέσα, λιγότερος κόσμος, μεγαλύτερη άνεση.Το β΄ημίχρονο του ταξιδιού ξεκίναγε απο λεπτό σε λεπτό.Και από ότι μάθαινα,με καρτερούσε και ένα μοσχάρι(ελιά) κοκκινιστό με ρύζι....

Και το ταξίδι ξεκινά.Αθήνα-Κομοτηνή μέρος πρώτο

   Πρίν λίγο καιρό, έκανα ένα ταξίδι με το τρένο.Μεγάλο ταξίδι, 12ώρο.Με προορισμό την Κομοτηνή...

    Πάντα ήθελα να κάνω ένα ταξίδι με τρένο.Με γοήτευε.Με γοήτευε η ιδεά της πολύωρης μοναξιάς, με άνθρωπους άγνωστους να εμφανίζονται δίπλα σου και γύρω σου για λίγες ώρες και μετά..να εξαφανίζονται.Και να έρχονται άλλοι... και άλλοι... και άλλοι.Με γοήτευε η ιδέα του..άπειρου χρόνου για σκέψεις καθώς θα χανόταν το βλέμμα στα τοπία που θα εναλλάσονταν συνεχώς.Με γοήτευε η ιδέα του να ταξιδέψω μόνος σαν...ντοστογιεφσκικός ήρωας, χωμένος μέσα στο παλτό και το κασκόλ, νύχτα με τσουχτερό κρύο και χιόνια, σαν να προσθέτω ένα νέο κεφάλαιο στο βιβλίο της δικιάς μου ζωής.(Ναί ξέρω,στα ζάλισα λίγο αλλά η πρώτη φορά σε καθετί στην ζωή,έχει πολύ συναίσθημα)Πάμε λοιπόν.

  Ήταν Δευτέρα, αρχές Δεκεβρίου και ανέβαινα γεμάτος αγωνία προς τον Σταθμό Λαρίσσης.Ένας τσακωμός απαιτούσε να αλλάξω το εισιτήριο και να φύγω αμέσως,σήμερα!Θα είχε θέσεις;Δεν άντεχα ούτε μέρα παραπάνω!
  Η κύρια στο γκισέ μου ετοίμασε τα εισιτήρια.Έδινα μεγάλη προσοχή στα λόγια της, πρώτη φορά θα ταξίδευα με τρένο και δεν ήξερα πως..γίνεται η δουλειά.Βαγόνια,κουπέ,διάδρομος..ανοιχτή επιστροφή..πολλές πληροφορίες!Πήρα τα εισιτήρια στα χέρια.Η χαρά μου μεγάλη.Ο τσακωμός είχε επιταχύνει τις εξελίξεις και πλέον ήταν ξεκάθαρο το συναίσθημα.Μια νέα περιπέτεια ξεκινούσε!

   Οι ώρες μέχρι να φύγω απο το σπίτι δεν περνούσαν με τίποτα.Οι ώρες στο τρένο θα περνούσαν;12ώρες θα ταν αυτές!Ένα βιβλίο, ένα περιοδικό..πολλά τραγούδια στο κινητό και φύγαμε!Α,και ένα κρουασάν συν ενα bake roll μπλέ.Μόλις πήγε 10 τα μάζεψα και έφυγα.Το τελευταίο πράγμα που θυμήθηκα να πάρω,τραγική ειρωνεία, ήταν το εισιτήριο!
  
   Το κρύο πολύ.Κασκόλ, χοντρό μπουφάν, φόρμα και γάντια.Μέχρι να φθάσω στον Σταθμό Λαρίσσης έπρεπε να πάρω λεωφορείο-ηλεκτρικό-μετρό.Στη στάση του λεωφορείου ήρθε ένας τύπος γύρω στα 30.Με μια βαλιτσούλα και αυτός.Βρε λές να πηγαίνει και αυτός για Σταθμό Λαρίσσης;Μπήκαμε μαζί στο λεωφορείο.Μαζί και στον ηλεκτρικό, μαζί κατεβαίναμε και ανεβαίναμε τις κυλιώμενες στο μετρό.Και  στο ίδιο βαγόνι και στο τρένο!Που να πήγαινε άραγε;Ποιός ο λόγος του ταξιδιού του;Ποιά η δική του ιστορία;Μου ρχόταν να του ανοίξω κουβέντα.Αλλά δεν κάτσαμε σε κοντινές θέσεις στο τρένο.Πήγαμε μαζί μέχρι την Θεσσαλονική, ξεκινώντας απο την...ίδια γειτονιά.

    Φτάνοντας στον Σταθμό απόρησα..πως διάολο γίνεται σε ένα πολυσύχναστο μέρος που..το 50%(τουλάχιστον) των ανθρώπων που ανεβαίνουν καθημερινά τις σκάλες του μετρό για να βγούν στο σταθμό κουβαλούν αποσκευές, να μην υπάρχουν κυλιόμενες!Αθάνατο ελληνικό δαιμόνιο...
  
   Μπαίνω στον σταθμό.Παρατηρώ το χώρο..τον ξαναπαρατηρώ...ήμουν στην κατάσταση του..τί-πρέπει-να κάνω-τώρα-μέχρι-να-μπώ-στο-τρένο.Είδα μια ουρά.Πήγα.Ένας κύριος επικύρωσε τα εισιτήρια και μου είπε που να πάω ώστε να είμαι κοντά στο βαγόνι μου όταν έρθει το τρένο.Βγήκα στην αποβάθρα.Κόσμος!Πολύς!Μα είναι ακόμα 11!Που θα κάτσω τώρα;Όλα γεμάτα.Βρίσκω μια θέση.Κατάλαβα γιατί ήταν άδεια.Ο διπλανός κάπνιζε μανιωδώς.Άντεξα 2 λεπτά.Σαν να είδα μια κενή παραπέρα.Ήταν μια οικογένεια με 2 μικρά παιδιά,έκατσα δίπλα με την μάνα να μου ρίχνει επιτόπου ένα περιεργαστικό βλέμμα.Κέρδισα την αποδοχή της, δεν με ξανακοίταξε.Και η ώρα περνούσε..λίγες οι φωνές που ακούγονταν,επικρατούσε ηρεμία όπως ήταν και η βραδιά ήρεμη.Κανένας άνεμος,κρύο και σχετικά ελατωμμένη η ορατότητα.Το τρένο φάνηκε περίπου 20 λεπτά πρίν την αναχώρηση.Πόσες φορές έχω δεί αυτήν την εικόνα σε ταινίες άραγε.Ώρα να μπούμε.
 
    Αναταραχή,όλοι αναζητούσαν το βαγόνι τους και πήγαιναν δεξιά και αριστέρα σέρνοντας τις βαλίτσες.Δικαιολογημένα,τα νούμερα μικρά και δεν ισχύουν κίολας απο ότι κατάλαβα.Μέσα στο τρένο..κίνηση,πάρα πολύ κίνηση.Μπλοκαρισμένος ο διάδρομος απο ανθρώπους που προσπαθούσαν να κουμαντάρουν τις βαλίτσες τους με το μεγάλο τσάλενζ να είναι το..πως-θα-ανέβει-αυτό-το-μπαούλο-τώρα-πάνω!Σφιγμένα δόντια,προσπάθεια,πίεση...σαν τον Πύρρο Δήμα ένα πράμα.Μια κοπέλα είχε έρθει προετοιμασμένη.Δεν θα έκανε καμία προσπάθεια.Θα περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να ζητήσει βοήθεια απο κάποιον.Περνώντας μερικά..μπλόκα αναζητώντας τη θέση μου έφτασα κοντά της.Ήμουν ο εκλεκτός.Ήταν ξεκάθαρο.Δεν ήθελε βοήθεια στο ανέβασμα.Ήθελε κάποιον να αναλάβει εξ ολοκλήρου την υπόθεση.Η βαλίτσα μεγάλη,λίγο κόντεψε να με παρασύρει το βάρος, η κοπέλα παρατηρούσε.Η βαλίτσα ανέβηκε τελικά έυκολα.Επόμενο τσάλενζ τώρα.Που είναι η θέση μου;
    Ωπ.Τραπεζάκι.Σαλονάκι.Αντικρυστά μου δύο θέσεις.Βόλεψα το σακουβάγιαζ,βόλεψα και το σακίδιο κάτω απο το κάθισμα.Όχι και άνετα για 12 ώρες ταξίδι...
    Παρατηρούσα το χώρο.Για ελληνικά τρένα..αρκετά καλό εσωτερικά.Κάπου παρατήρησα μια ταμπέλα.Siemens.Μάλιστα.Γερμανικήκατασκευή,ποιότητα,αξιοπιστία...μίζες,σκάνδαλο,Χριστοφοράκος,Τσουκάτος και τα λοιπά και τα λοιπά.Αλληλουχία λέξεων σε κλάσματα δευτερολέπτου.Και ξαφνικά..εμφανίζεται ένας κύριος δίπλα μου.Νέος,πλησιάζε τα 30.Άμεση όρεξη για κουβέντα.Απο Θεσσαλονίκη, πολλά ταξίδια με το τρένο, ξαφνιάστηκε που ταξίδευα πρώτη φορά κλπ κλπ.."πάω για ένα τσιγάρο έξω και έρχομαι".Η  ορμητική του ορεξή του για κουβέντα...με ανησύχησε λίγο.6 ώρες μέχρι την Θεσσαλονική...μη μας ζαλίσει κιόλας.Και ξαφνικά εμφανίζονται τρείς κοπέλες.Πάνω κάτω στην ηλικία μου.Όλο γέλιο και χαρά.Ψάχναν τις θέσεις τους.Έρχονται και κάθονται δίπλα και απέναντι μου.Κάτι έπιασα περί Θεσσαλονίκης.Μια ανησυχία τις πλημμύριζε για τις θέσεις.Οι δικές τους ήταν αλλού αλλά δεν τους άρεσαν.Τελικά...στρογγυλοκάθισαν.Ήρθε ο τύπος ο πρώτος,χαμογελαστός...κάθεται δίπλα μου.Στριμώχνονται αυτές στις 2 θέσεις απέναντι.Διαπραγματεύσεις επι διαπραγματεύσεων μεταξύ των κοριτσιών.Απέβησαν άκαρπες.Έδωσε τη λύση ο τύπος.Είδε άδεια θέση και πήγε και απλώθηκε,θα έριχνε ύπνο.Οι τρείς λοιπόν αυτές κοπέλες ήταν αυτές που τους έλαχε τελικώς να κάτσουν μαζί μου για το πρώτο μεγάλο μέρος του ταξιδιού και να κερδίσουν μια θέση στην αφήγηση αυτή.Το βαγόνι γέμισε.Κόσμος πηγαινοερχόταν στα βαγόνια.Η ώρα 11:56.Η πόρτα έκλεισε με τον χαρακτηριστικό ήχο που θα άκουγα άλλες..2475939 φορές μέχρι να φτάσω και το τρένο άρχισε να επιταχύνει.Τα χιλιόμετρα μέχρι το χαμόγελο της , ξεκίνησαν να μετρούν αντίστροφα...