Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

Στην Αθήνα

  Πρίν μερικές μέρες,βρέθηκα ένα πρωινό λόγω της δουλειάς μου στο κέντρο της Αθήνας για δύο ραντεβού.Αχαρνών και Πατησίων.Οι εικόνες πάρα πολλές.Ας τις περιγράψω πρώτα  χωρίς πολλά σχόλια.

  Κατέβηκα με το τρόλευ στο Πολυτεχνείο.Αρκετός κόσμος.Άρχισα να περπατώ στους δρόμους ψάχνωντας την διεύθυνση που είχα να πάω.Πρώτο πράγμα που παρατήρησα ήταν πως η πλειοψηφία του κόσμου ήταν άνθρωποι απο άλλες χώρες,μετανάστες.Άκουγα πολλές και διαφορετικές γλώσσες.Τα σπίτια,οι πολυκατοικίες παλιές.Σε ένα στενό, ο δρόμος ήταν κλειστός.Συνεργεία του δήμου κλάδευαν-έκοβαν τα δέντρα.Μπορεί να μην ήταν,άλλα είχα την αίσθηση πως όλα γύρω μου είχαν ένα απαίσιο γκρί χρώμα.Παρατηρούσα τον κόσμο.Δύο κυρίες περπατούσαν κρατώντας σφιχτά την τσάντα τους με τα μάτια τους να...κάνουν προσπάθεια για να ελέγχξουν όσο ήταν δυνατόν καλύτερα τι συμβαίνει γύρω τους,πίσω τους.Φόβος.Ανασφάλεια.Όλη η περιοχή εξέπεμπε μια ατμόσφαιρα φτώχειας.Άνθρωποι ξαπλωμένοι στους δρομους(έξω απο το Κύτταρο),η πλειονότητα των μεταναστών φτωχοί,κουρασμένοι,με σκαμμένα πρόσωπα.Όχι όμως όλοι.Οι Έλληνες επίσης.Στα καφενεία έβλεπες ανθρώπους κακόκεφους,με βαριά βλέμματα,αργές κινήσεις.Λές και ο χρόνος είχε σταματήσει να κυλά.Μια αίσθηση ρουτίνας,βαρεμάρας επικρατούσε.Στο φανάρι,12:30 το μεσημέρι,κοιτώ δεξιά μου και ήταν μια..πόρνη.Παρατήρησα επίσης δύο αυτοκίνητα.Το ένα,άσπρο βρώμικο και πολλάκις τρακαρισμένο, έπαιρνε απότομα μια δεξιά στροφή με έναν οδηγό βγαλμένο απο θρίλερ.Μακρύ μαύρο ακατάσταστο μαλλί,μεγάλα γυαλιά μυωπίας συνοδευόμενα απο ένα απόλυτα τρομακτικό χαμόγελο με τα μίσα δόντια να απουσιάζουν.Το άλλο,σταμάτησε μπροστά μου καθώς περίμενα να περάσω απέναντι.Βρώμικο και χιλιοτρακαρισμένο επίσης.Κοιτώ μέσα.Τέσσερα άτομα,αρκετά ευτραφή όλα,με «σκοτεινά» πρόσωπα, ντυμένα με σκούρα ρούχα με έκαναν να τραβήξω απότομα το βλέμμα μου μακριά τους.Οι σκοποί τους,μόνο ειρηνικοί δεν προμηνύονταν.
Στα..περίεργα του όλου ανασφαλούς κλίματος που επικρατούσε στην περιοχή,το γεγονός πως δεν είδα ούτε μια μηχανή της ομάδας ΔΙΑΣ στη 1 ώρα που κυκλοφορούσα σε αυτούς τους δρόμους.Ναι,των μηχανών αυτών που έχουμε βαρεθεί να βλέπουμε...
    Φεύγω,πάω προς το Σύνταγμα για να πάρω το 040.Ανεβαίνω την Ακαδημίας.Προβάλλουν τα πολυκαταστήματα και τα ατελείωτα τραπεζικά υποκαταστήματα.Αρχίζω να συναντώ ανθρώπους καλοντυμένους,με ακριβά ρούχα,με προσεγμένα χτενίσματα,με χαρτοφύλακες στα χέρια.Βλέπω επίσης άνδρες των ΜΑΤ και της ομάδας ΔΙΑΣ παρατεταγμένους στα πεζοδρόμια της κεντρικής αυτής λεωφόρου,ως συνήθως.Αφορμή τα Εξάρχεια.Γιατί;
    Στρίβω προς τη Σταδίου,φτάνω στην πλατεία Κλαυθμώνος.Όλο και πιο κοντά στο κέντρο της Αθήνας.Μεγάλα ξενοδοχεία,ακριβά αυτοκίνητα κάνουν την εμφάνισή τους.Μια ακόμα αρνητική εικόνα μπροστά μου.Δύο άνδρες των ΜΑΤ στη μια πλευρά του δρόμου λές και φύλαγαν σκοπία.Και όντως φύλαγαν.Απέναντι,μια κλούβα των ΜΑΤ.Γιατί;Γιατί να βρίσκονται και εκεί;
  
     Μετά και την τελευταία αυτή εικόνα έσκυψα το κεφάλι και προχωρούσα πολύ προβληματισμένος.Τόσες άσχημες εικόνες.Μια πόλη με τεράστιες αντιθέσεις σε απόσταση μερικών μέτρων!Ούτε καν χιλιομέτρων.Απο την ανασφάλεια και την παρακμή,στον.. βαρέως αστυνομοκρατούμενο πλούτο λίγα μέτρα παραπέρα, μιας και μίλαμε για άνδρες των ΜΑΤ,όχι για απλούς αστυνομικούς.
  Το θέμα των μετανάστων το σκεφτόμουνα σε όλη τη διαδρομή ως τον Πειραιά.Δεν είχα βρεθεί στις περιοχές αυτές για να αντιληφθώ την κατάσταση που επικρατεί.Το να περπατώ σε δρόμους και να συναντώ λιγότερους Έλληνες απο οτι ξένους,να ακούω άλλες γλώσσες αντί για ελληνικά και να βλέπω Έλληνες να περπατούν φοβισμένοι, ήταν κάτι πρωτόγνωρο και σίγουρα καθόλου ευχάριστο.Όμως οι μετανάστες  είναι οι τελευταίοι που φταίνε.Για να φύγουν απο τη χώρα τους,σημαίνει πως δεν είχαν μέλλον στην ίδια τους την πατρίδα.Γεγονός πολύ αρνητικό.Για να έρθουν εδώ,πολλόι απο αυτούς έδωσαν όλη τους την περιουσία σε αδίστακτους ανθρώπους που τους εμπιστεύτηκαν τις ζωές τους για να τους στοιβάξουν σε..νταλίκες,καρότσες,σάπιες βάρκες,ψυγεία και ποιός ξέρει που αλλού για να τους πάνε κάπου που θα μπορούν να κάνουν όνειρα.Πάρα πολλοί επίσης..πεθαίνουν σε αυτό το ταξίδι,πράγμα άκρως τραγικό.Μόνο που η σημερινή Ελλάδα δεν προσφέρεται για όνειρα.Μια χώρα μικρή,χωρίς υποδομές,χωρίς ανάπτυξη.Μια χώρα με 15% ανεργία.Με λαό απογοητευμένο,οργισμένο,σοκαρισμένο απο την ταχύτητα και την ισχύ των εξελίξεων που δείχνουν να μην έχουν τέλος.Ακροδεξιές κυρίως τάσεις βρίσκουν έδαφος για να αναπτυχθούν και να προσηλυτίσουν, ανάγωντας τους μετανάστες σε εχθρούς.Και ακροαριστερές επίσης δυνάμεις αναπτύσσονται.Αυτές όμως δεν τις φοβάμαι.Αυτές δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να συμβάλλουν στη πρόκληση εμφυλίων η΄ πραξικοπημάτων.......
    Μέσα σε αυτό το έτοιμο να εκραγεί μίγμα της ελληνικής κοινωνίας, οι μετανάστες γίνονται αισίως πρωτεύον πολιτικό ζήτημα.Γίνονται έρμαιο της πολιτικής ανικανότητας της χώρας.Σε μια χώρα υπο συνθήκες βαθειάς ύφεσης, βλέπουν τις ελπίδες τους να αποδεικνύονται..φρούδες.Για αυτούς που έχουν τραβήξει πάρα πολλά για να φτάσουν ως εδώ και έρχονται αντιμέτωποι με μια τέτοια κατάσταση, το να στραφούν στην εγκληματικότητα μοιάζει..φυσική ακολουθία.Υπο άλλες συνθήκες,υπο συνθήκες ανάπτυξης η παρουσία τους εδώ θα ήταν ευλογία.Και για τη χώρα αλλα και για αυτούς τους ανθρώπους!Ο κατήφορος όμως της Ελλάδας μοιάζει συνεχής.Με την Ε.Ε επίσης να αδιαφορεί για το θέμα επιδεικτικά,προσθέτοντας σε μια χώρα με τόσα προβλήματα άλλον ένα σκόπελο.Πώς να αφομοιωθούν σε μια παραπαίουσα χώρα 10εκατομμυρίων τρία και τέσσερα εκατομμύρια μεταναστών;
   Ως τελικό συμπέρασμα θέλω να πώ το εξής βλέποντας το θέμα σφαιρικά και στην πηγή του.Το ισχυρό και συνεχώς αυξανόμενο αυτό κύμα μετανάστευσης απο ανθρώπους τόσων χωρών ανα τον κόσμο δείχνει πως υπάρχουν εκατομμύρια ανθρώπων που..δεν περνάνε καλά.Που έχουν προβλήματα.Σοβαρα.Το έχουμε αντιληφθεί;Καλό θα ήταν αυτό να αποτελέσει τροφή για σκέψη γιατί παρόλη την παγκόσμια ενημέρωση που μπορούμε να έχουμε σήμερα, δεν έχουμε συνειδητοποιήσει πως είμαστε λίγοι τελικά αυτοί που μπορούμε να ζούμε αξιοπρεπώς μέσα σε αυτά τα 6-7 δισεκατομμύρια ανθρώπων,πολύ λίγοι...

Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

Once brothers:Vlade Divac-Drazen Petrovic

     Δύο αθλητές απο αυτούς που ο χαρακτηρισμός "ιερά τέρατα" του μπάσκετ τους αντιπροσωπεύει πλήρως.Φυντάνια της μεγαλύτερης μπασκετικής φουρνιάς που έβγαλε ποτέ η Ευρώπη.Κούκοτς,Πάσπαλι,Ράτζα...και πολλοί ακόμα.Εκεί γνώρισε και ο Βλάντε τον Ντράζεν και έδεσαν αμέσως.Επί εποχής ενωμένης Γιουγκοσλαβίας όλοι αυτοί με προπονητή τον Ντούσαν Ίβκοβιτς σάρωσαν όλες τις δΙοργανΏσεις.Για τον Βλάντε και τον Ντράζεν,ήρθε ταυτόχρονα το άλμα στο nba,το 1989..Απο τους πρώτους,γενικά ευρωπαίους που πέρασαν τον Ατλαντικό για να παίξουν στη "Μέκκα" του μπάσκετ.Μάλιστα ο Ντίβατς ήταν ο πρώτος ευρωπαίος που έπιασε στους Λέικερς που είχαν τοτε στο ρόστερ τους,Μάτζικ Τζόνσον και Καρίμ Αμπντούλ Τζάμπαρ.Για τον Πέτροβιτς τα πράγματα ηταν πολύ πιο δύσκολα στο Πόρτλαντ που μεγαλουργούσε τότε ο Κλάιντ Ντρέξλερ.Έπρεπε τώρα να συνηθίσουν σε μια εκ διαμέτρου διαφορετική χωρα ως προς τον τρόπο ζώης και να παίξουν σε συνθήκες μεγάλου ανταγωνισμόυ και πίεσης.Να παίξουν σε τεράστια γήπεδα,με εκατομμύρια κόσμου να ενδιάφερονται για το άθλημα και με πολλά χρήματα να ρέουν.Αυτή η "νέα" τους ζωη,τους έφερε ακόμα πιο κοντά,έγιναν κολλητοί.Τίποτα δεν φαινόταν ικανό να διαταράξει αυτή τη φιλία.Τίποτα..εκτός απο τον πόλεμο που ξέσπασε στις αρχές του 90 στην Κροατία.Τότε που άλλαζε ο κόσμος όλος.Τότε που έπεφτε το τείχος του Βερολίνου.
  Η φιλία αυτή πάγωσε,όπως και όλος ο κόσμος με την αδιανόητη βιαιότητα του πολέμου στην Κροατία.Δεν "γινόταν" να είναι φίλοι.Και η φιλία αυτή,έχασε κάθε ελπίδα επανασύσφιξης,το πρωινό της 7ης Ιουνίου του 1993 όταν ο Ντράζεν επέλεξε να γυρίσει οδικώς στην Κροατία απο το Μόναχο μετά τα προκριματικά παιχνίδια της,νέας πια,πατρίδας του.Όπως λέει και ο Ντίβατς στο ντοκιμαντέρ,το γεγονός πως δεν πρόλαβε να κάτσει σε ένα τραπέζι με τον Ντράζεν ώστε να συζητήσουν και να λύσουν τις διαφορές τους,είναι μια πληγή που θα υπάρχει για πάντα μέσα του.

Όλο το ντοκιμάντερ υπάρχει στο youtube σε έξι μέρη.
http://www.youtube.com/watch?v=3hOst_NExGI

Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2011

Όλα είναι δρόμος


     Βγαίνω στη βεράντα και για να δώ ουρανό,πρέπει να σκύψω.Να περάσω το κεφάλι μου κάτω απο την τέντα και να κοιτάξω μετά ψηλά,πάνω απο τις πολυκατοικίες.Δύσκολο πράγμα το να κοιτάς ψηλά σήμερα,όχι μόνο μεταφορικά αλλά..και κυριολεκτικά τελικά.
    Οπότε το βλέμμα στρέφεται κάτω,στους δρόμους και στην κίνηση τους.Εκεί σε αυτούς τους δρόμους που υπάρχουν όλα.Εκει που μπορεις να γελάσεις,να ακούσεις ατάκες,να γνωρίσεις κόσμο,να δείς… ωραίες κοπέλες,να παίξεις.
    Σπάνια δυσαρεστώ αν πρέπει να πάω κάπου με τα πόδια.Οι δρόμοι κρύβουν εκπλήξεις,απροσδόκητα γεγονότα και συναντήσεις.
     Στο δρόμο..συναντάς πολλές ωραίες γυναίκες.Η συχνότητα του φαινομένου πολύ υψηλή, κάτι άκρως θετικό για τη χώρα μας.Όπως υψηλός και ο..κυνικός ανδρισμός του δικού μας συναφιού!Θυμάμαι πριν μερικά χρόνια,περπατώντας στην Τερψιθέα είδα να έρχεται μια υπερβολικά..όμορφη κοπέλα.Τη χάζευα καθώς πλησίαζε..Περνά απο δίπλα μου.Φεύγει πίσω.Γυρνώ το κεφάλι μου πίσω για άλλη μια ..υποχρεωτική ματιά.Πίσω μου ερχόταν άλλος ένας άνδρας και καθώς γύρισα για να ξανακοιτάξω την κοπέλα παρατήρησα την..πλάτη του κυρίου!Το πρόσωπό του..απολάμβανε οτι και το δικό μου.Ξεραίνομαι στα γελια.Προχωρώ λίγα μέτρα όπου ήταν σταθμευμένο ένα ταξί με τον οδηγό έξω.Περνώ απο δίπλα του.Φυσικά είχε και αυτός κατι να πεί,που..φυσικά δεν μεταφέρεται.
   Πρόσφατα,περπατούσα προς τη σχολή.Ξαφνικά..μια οργισμένη φωνή ενος ηλικιουμένου κυρίου σπάει την ησυχία του στενού. «Αι στο διάολο..».Κοιτώ πίσω και αριστερά.Ειχε σκοντάψει πάνω σε μια πέτρα που..δεν είχε λόγο να βρίσκεται στο πεζοδρόμιο προφανώς.
     Ήμουν στη στάση απο όπου παίρνω το λεωφορείο.Υπάρχει ενα φανάρι λίγα μέτρα πιο κάτω.Το φανάρι κόκκινο,ένα αμάξι σταματά στο ύψος του φαναριού.Το βλέμμα μου πήγε..αυθόρμητα προς τα εκεί.Βλέπω τον οδηγό να ψαχουλεύει κάποια χαρτιά στο κάθισμα του συνοδηγού.Το φανάρι ανάβει πράσινο.Δεν το αντιλαμβάνεται.Αρχίζουν τα κορναρίσματα απο πίσω.Σηκώνει το κεφάλι.Βλέπει το πράσινο.Πρίν βιαστεί όμως να ξεκινήσει..κάνει κάτι.Κορνάρει και αυτός..
    Εδώ στον Πειραιά,υπάρχει ένας σκύλος.Πολύ κοινωνικός ειναι η αλήθεια και πολύ παιχνιδιάρης.Γυρνά ολη την πόλη αν βρεί παρέα για να παίξει.Ποιό ειναι το παιχνίδι του?Απλό.Σε βλέπει..και ξαφνικά εμφανίζεται μπροστά σου με ένα πορτοκάλι ειτε με ενα μπουκάλι.Αν παίξεις μαζί του..ειναι πρόθυμος να κάνει χιλιόμετρα.Αν πάλι δεν θές,σε γράφει κανονικά.Υπάρχουν και αλλού... πορτοκαλιές..Μ’ αυτόν τον σκύλο,είχαμε κάνει ένα κύκλο 5 άτομα και παίζαμε κορόιδο.Πρώτα βαρεθήκαμε εμείς..μετά αυτός.Αυτός ο σκύλος μπήκε μέχρι και  στο πανεπιστήμιο για να παίξει.Κάποιο μπουκάλι θα τον  ειχε φτάσει ως εκειί.
   Αυτός ο σκύλος προσφέρει γέλιο,χαρά, παιχνίδι.Επαφή με τη..φύση!Είναι κάτι που δεν περιμένεις να σου συμβεί σε μια πόλη που η φύση εκλείπει και το τσιμέντο.. δεσπόζει.Άξιο παρατήρησης όμως είναι το χαμόγελο που σκάνε βλέποντας αυτό το απρόσμενο σκηνικό σε μια συνηθισμένη (ίσως) για αυτούς διαδρομή..περαστικοί,που πάνε,γυρνάνε στις δουλειές τους,κάνουν τη βόλτα τους ή τους βασανίζουν χίλια μύρια προβλήματα...
    Κάποτε περπατούσα στην Πειραική με 2-3 φίλους για να πάμε σε κάποιο γήπεδο να παίξουμε μπασκετ.Τα γήπεδα γεμάτα.Άλλο ένα όμως γραφικό γεγονός μας περίμενε.Μια..πανέμορφη ξανθιά αιθέρια ύπαρξη,περπατούσε στην Πειραική,Ιούνιο μ ήνα(οπότε αντιλαμβάνεστε και το ντύσιμο)προκαλώντας..μεγάλη ταράχη.Το είχε καταλάβει και το απολάμβανε.Την ακολουθάμε,καθοδηγούμενοι απο αυτές τις..μυστηριώδεις ελκτικές δυνάμεις των γυναικών πους μας κάνουν..να τρέχουμε πίσω τους!Ενα λεωφορείο περνούσε εκείνη τη στιγμή απο δίπλα της.Κάνει στάση.Ο οδηγός πατά τα κουμπάκια για να ανοίξουν οι πόρτες.Δεν παρατηρεί αν κατέβηκαν..ή μπήκαν όλοι.Το βλέμμα του..έχει πιάστει στο θήλυκο αγκίστρι.Τον παρατηρούμε ενώ είμαστε περίπου 20μέτρα μακριά του.Μας βλέπει.Σουφρώνει χείλια...και ολοκληρώνει την..δήλωση του για το..αιθέριο θηλυκό με την..κλασσική περιστροφική κίνηση του ενος χεριού..δηλώνοντας πως..τα λόγια περισσεύουν!Λίγα μέτρα παρακάτω,και ενώ η κοπέλα περπατούσε..ενάς μέγαλος εράστης πάνω σε μια βέσπα..περνά απο δίπλα της,κάνει μερικά μέτρα και αμέσως κάνει δεξιά και σταματά!Γυρνά το κεφάλι του 180μοίρες..θαυμάζει το θέαμα..και συνεχίζει!
     Φύσικα,δεν είναι όλα χαρούμενα και ρόδινα στους δρομους.Ένα πρωίνο στην Αγία Τριάδα στον Πειραία,ένας άνδρας,αράβικης καταγώγης,άρχισε να κατευθύνεται ξαφνίκα πρός εμένα γρήγορα,ψελλίζοντας κάτι που δεν μπορούσα να καταλάβω.Προσπαθήσα να τον αποφύγω,τράβηξα το βλέμμα μου.Με σταματά.Μου δείχνει ενα χαρτι.Τον κοιτώ στα μάτια,έδειχναν αγωνία.Το παίρνω στα χέρια μου.Ήταν απο το ΙΚΑ,στα ελληνικά προφανώς.Έκατσα μαζί του για περίπου πεντε λεπτά,μέχρι να σιγουρευτώ πως είχε καταλάβει τί πρέπει να κάνει.Έψαχνε κάποιον για να του εξηγήσει τί γράφει το χαρτί.Τόσο απλά..
     Λίγο μέτρα πιο κάτω,άκουσα μια μέρα μια κουρασμένη φωνή πίσω μου. «Παλικάρι μου,μπορείς να με βοηθήσεις;».Ήταν μια κυρία γυρω στα 60,και κράταγε τρείς μεγάλες σακκόυλες.Μου έδωσε τις δύο.Ήταν ασήκωτες!Την κοιτάζω..πώς στο καλο τις άντεχε τόση ώρα;Με τί  δύναμη;Ήθελε να παει περίπου 100μέτρα παρακάτω για να πάρει ένα λεωφορείο,το 824.Κοιτάω τις σακκούλες,ήταν γεμάτες κεριά,μερίκα λουλούδια και στεφάνια.Φτάνουμε στη στάση. «Τα πάω στο νεκροταφείο,έχω χάσει το γιό μου,να ‘σαί καλα παιδί μου».824 Πειραιάς-Άγιος Αντώνιος,σταση νεκροταφείο...
    Αυτά ειναι μερικά περιστατικά που ήρθαν τούτη τη στιγμή στη μνήμη μου.Συμπεράσματα;Αρκετά.
   Πρώτον,η αμηχανία μας,μας κάνει πολύ αστείους στους γύρω μας,όπως ο οδηγός του αυτοκινήτου!Ρωτήστε τους φίλους σας.΄Ισως να έχουν να σας αφηγηθούν περιστατικά με..εσάς πρωταγωνιστές!
    Δεύτερον,μην φοβάστε να βοήθησετε ανθρώπους.Κι ας μην τους ξέρετε.Είναι αλήθεια πως,δεν ζούμε σε μια ειρηνική κοινωνία,υπάρχουν αρκετοί κίνδυνοι ενω επίσης, η πονηριά του ανθρώπου είναι πολύ μεγάλη και άκρως επικίνδυνη.Δεν γίνεται άλλο όμως να είμαστε τόσο απαθείς και αδιάφοροι.Όπως και τόσο καχύποπτοι.Άν έχεται αμφιβολίες για την..αλήθεια της βοήθειας που σας ζήτα κάποιος,κοιτάξτε τον στα μάτια.Έκει που καθρεφτίζονται όλα..
   Τρίτον,οι άνθρωποι..δεν ντρέπονται στο δρόμο.Λένε και κάνουν πράγματα χώρις πολλή σκέψη.Δεν τους νοιάζει να γελοιοποιηθούν.Θέλουν να εκφράζονται.Θέλουν να γέλουν.Ψάχουν αφορμές για  να ξεφεύγουν απο τους..ηθικούς μικρο-κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς.Γιατί εδω στην πόλη,οι άνθρωποι σπανίως γελούν,σπανίως συζητούν,σπανίως..χαβαλεδιάζουν με την παρέα.Δεν έχουν χρόνο,διάθεση, (και πλέον)ούτε και χρήματα για..διασκεδαστικές ασχολίες,για ψυχαγωγία.Μίκροι και μεγάλοι(κυρίως αυτοί)!Αραιές οι συναντήσεις με φίλους,με συγγενείς..εγγόνια,αδέλφια,ανίψια.Δεν ανταλλάσσουν νέα.Τρέχουν πολύ,σκέφτονται πολύ,δεν κοιμούνται,δεν ξεκουράζονται όσο τους χρείαζεται.Εδώ στην πόλη, οι άνθρωποι βλέπουν τηλεόραση...

Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 2011

Η δύναμη των λέξεων

     Δεν υπάρχει τίποτα πιο ισχυρό απο τις λέξεις.Ναί δεν υπάρχει.Μια λέξη μπορεί να φέρει πόλεμο,να φέρει ειρήνη.Να προκαλέσει τσακωμό,να πυροδοτήσει αισθήματα.Να σημάνει μια άρχη,μα και ένα..τέλος.Να δώσει θάρρος,να "ισοπεδώσει" ανθρώπους .Σε λέξεις στηρίζεται κάθε ιδέα,κάθε νόμος,κάθε απόφαση,κάθε άρνηση,κάθε συζήτηση.΄Ενας ολόκληρος κόσμος,κρέμεται απο..μία λέξη για να μάθει τί έρχεται,τί θα επακολουθήσει.'Ενα.. «ΟΧΙ»..ένα.. «I have a dream» όπως αυτό του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ..ή ένα απλό «forget it»..όπως αυτό του διοικητή στο Πέρλ Χάρμπορ στο βραδινό τηλεφώνημα του σκοπού υπηρεσίας που έβλεπε στο ράνταρ εκατοντάδες κουκκίδες να..πλησιάζουν..αποδείχτηκαν ικανά να καθορίσουν το μελλον.Να κρίνουν ζώες,να κρίνουν τη μοίρα.Τόσοι δύναμη έχουν αυτοί οι ήχοι που βγάζει ο άνθρωπος.
  
 Υπάρχει όμως και κάτι άλλο.
     Άποτελουν το γραφείο τύπου της ψυχής κάθε ανθρώπου.Το μυάλο,ψάχνει κάθε φόρα τις λέξεις για να δώσει υπόσταση στης ψύχης τα σήματα μόρς.Και η γράφη μαζί με το λόγο,είναι τα μεγαλύτερα προνόμια του ανθρώπου σε αυτή τη μαγευτική διαδικασια.
Εν προκειμένω,καμβάς η οθόνη του υπολογιστή και τα πλήκτρα τα πίνελα.Το έργο
ξέκινα..